Integracja europejska 1969-1981

Szybki rozwój państw, które podpisały Traktaty Rzymskie, spowodował, że coraz więcej krajów zainteresowanych było przystąpieniem do sojuszu. Dobra koniunktura gospodarcza z lat 50. i 60. zachęcała do ściślejszej współpracy z sąsiadami, a właśnie takie możliwości dawała Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG).

Na początku lat 60. 4 kraje złożyły wnioski o przyjęcie do Wspólnoty – Wielka Brytania, Irlandia, Dania oraz Norwegia (tzw. pierwsze rozszerzenie). Ze względu jednak na weto ze strony Francji, która w owym czasie dość często stawała się inicjatorem wszelkiego rodzaju konfliktów wewnątrz organizacji, kandydatury te przepadły. Państwa te nie zamierzały jednak rezygnować i w roku 1967 ponownie złożyły odpowiednie dokumenty. Na zielone światło dla rozszerzenia Wspólnoty musiały one czekać jeszcze dwa lata. W roku 1969, w momencie, gdy prezydentem Francji został Georges Pompidou, kraj ten przestał być głównym „opornikiem” integracji. Rozmowy rozpoczęte rok później zakończyły się w roku 1972 i wtedy też w 3 krajach kandydujących – Danii, Norwegii i Irlandii – odbyły się referenda (w Wielkiej Brytanii decyzję podjęli parlamentarzyści). Ostatecznie okazało się, że ludność Norwegii nie zgadza się wejście w obręb struktur europejskich i 1. stycznia 1973 powiększyły się one jedynie o Danię, Wielką Brytanię oraz Irlandię.   

Poszerzenie było jednym z nielicznych sukcesów EWG w latach 70. Z powodu kryzysów paliwowych państwa członkowskie coraz częściej zwracały się ku polityce protekcjonistycznej, co odbywało się oczywiście ze szkodą dla „sojuszników”. Ponadto okazało się, że niereformowane instytucje w momencie przyjęcia nowych członków stały się niewydolne i wymagały gruntownej reorganizacji. Plany działań zawarte w kolejnych raportach, mających analizować sytuację, były niespójne, co jedynie zwiększało chaos.

Dopiero rok 1979 przyniósł pewne ożywienie. Wtedy to bowiem doszło do dwóch istotnych wydarzeń: pierwszy raz odbyły się bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego (dzięki czemu zyskał on na znaczeniu), a także wprowadzony został Europejski System Walutowy, z jednostką monetarną ECU (w celu koordynacji polityki pieniężnej państw zrzeszonych).

Wciąż jednak kolejne państwa starały się o akces. W roku 1975 wniosek złożyła Grecja, natomiast dwa lata później również Portugalia i Hiszpania (drugie rozszerzenie, południowe). 1. stycznia 1981 roku Grecja znalazł się w ramach struktur, nie posiadając wspólnych granic z pozostałymi krajami. Dwa pozostałe państwa przystąpić miały do EWG dopiero w roku 1986.