Ludwik XVI - biografia, życiorys

Ludwik XVI Burbon, zwany Ludwikiem Ostatnim, urodził się 23 sierpnia 1754 roku w Wersalu. Był synem Ludwika Ferdynanda Burbona oraz Marii Józefy Wettyn, wnukiem Ludwika XV i Marii Leszczyńskiej prawnukiem polskiego króla Stanisława Leszczyńskiego. Jego braćmi byli Ludwik XVII, Karol X Burbon, Madame Klotylda oraz Madame Elżbieta. Ludwik XVI znany jest ze swojego małżeństwa z Marią Antoniną, arcyksiężniczką austriacką.

W roku 1770 na Wielkanoc szesnastoletni Ludwik poślubił czternastoletnią Marię Antoninę. Ich związek miał być zakończeniem konfliktu dwóch europejskich dynastii: Burbonów i Habsburgów. Ludwik nie został przygotowany do roli męża, toteż para przez pierwsze lata pożycia nie doczekała się dziecka. Małżeństwo nie zostało nawet skonsumowane. Ostatecznie w 1778 roku urodziła się córka królewska, Maria Teresa Charlotte.

Panowanie Ludwika XVI przypadło na okres kryzysu gospodarczego Francji. Dwudziestoletni władca, nieudolny zarówno w życiu osobistym, jak i na tronie, próbował wprowadzić reformy finansowe, obniżyć podatki, uregulować ceny. Na stanowisku ministra skarbu następowała rotacja kolejnych kandydatów, którzy przedstawiali rozmaite programy naprawy gospodarki, jednak nigdy nie zostały one wcielone w życie. Nie zminimalizowano wydatków na armię, dwór wciąż pochłaniał majątek.

W 1775 roku król przystąpił do nadwornej loży wolnomularskiej. W tym samym czasie Francja uczestniczyła w wojnie o niepodległość północnoamerykańskich kolonii przeciwko Wielkiej Brytanii. Rezultatem tych poczynań bitewnych był dalszy upadek finansowy Francji. Nastrój społeczny sięgał dna, natomiast frakcje antykrólewkie miały pole do popisu.

Wyjściem z sytuacji miało być powołanie do istnienia nieobecnych przez 175 lat Stanów Generalnych, które gromadziły reprezentantów trzech stanów: duchownego, mieszczańskiego oraz szlacheckiego. Obrady nastąpiły w Wersalu 5 maja 1789 roku, lecz nie przyniosły żadnych konstruktywnych zmian, ponieważ nikt nie chciał wyrazić zgody na reformy kosztem własnego dobra. Stany zmieniły nazwę na Zgromadzenie Narodowe i zaczęły obrady nad nową konstytucją państwową. Ludwik nie życzył sobie wprowadzenia nowej konstytucji, toteż otoczył Wersal oraz Paryż oddziałami wojska, żywiąc zamiar zdominowania Zgromadzenia. Lud Paryża zaangażował się w przebieg wydarzeń, wobec czego wybuchły zamieszki na francuskich ulicach. Dochodziło do rozbojów, powstawania komitetów rewolucyjnych. 14 lipca 1789 r. wybuchła rewolucja francuska, rozpoczęta oblężeniem i zdobyciem fortu Bastylii. Dzień później Ludwik wydał rozkaz opuszczenia Paryża przez wojska pod pretekstem pojednania, podczas gdy w rzeczywistości sprowadził do Wersalu regiment flandrysjki. Wówczas trafił pod kontrolę przedstawicieli rewolucji. Zgromadzenie Narodowe wprowadziło w 1791 roku konstytucję ustrojową, która ustanawiała Francję monarchią konstytucyjną. Rok później monarchia została przetworzona w ustrój republikański.

Król został zawieszony w swoich obowiązkach  10 sierpnia 1792 roku, trafił do aresztu do więzienia Temple. Podczas pobytu w więzieniu otrzymał przydomek „Obywatel Kapet”, które to miano nawiązywało do pierwszych władców Francji z dynastii Kapetyngów. 11 stycznia 1793 roku Ludwik został skazany na śmierć poprzez gilotynę większością jednego głosu. Wyrok wykonano 21 stycznia 1793 roku. Jego zwłoki spoczywają w krypcie Bazyliki Saint-Denis.