III wojna macedońska - opracowanie

Filip V do końca życia (zmarł w 179 r. p.n.e.) nie mógł pogodzić się z klęską, poniesioną w czasie II wojny macedońskiej. Mimo iż wywiązywał się ze zobowiązań wobec Rzymu, jednocześnie przygotowywał się do kolejnej wojny. Jego syn i następca, Perseusz, kontynuował politykę ojca. Nawiązał kontakty dyplomatyczne z sąsiednimi państewkami, dążył do poprawy stosunków Macedonii z greckimi pollis oraz zjednał sobie germańskich Bastarnów.

Sąsiadujący z Macedonią sojusznicy Rzymu poczuli się zagrożeni. Zaapelowali w tej sprawie do senatu, domagając się uspokojenia sytuacji w regionie. Mimo, iż Wieczne Miasto po raz kolejny nie było przygotowane do wojny, odmowa także i tym razem nie wchodziła w grę. Senat zarządził mobilizację weteranów II wojny punickiej (dużo starszych, niż przewidywało rzymskie prawo wojskowe) oraz obywateli i wypowiedział wojnę Perseuszowi w 171 r. p.n.e.

Macedończycy byli na to przygotowani. Zwyciężył w bitwie pod Larissą i od razu wystąpił z gotowością zawarcia pokoju. Senat odmówił. Kolejne miesiące przyniosły wiele potyczek, jednak żadna z nich nie okazała się rozstrzygająca. Władze Rzymu naciskały na dowódców, starając się wymóc od nich szybkie działania. Wreszcie, zrażone opieszałością działań i brakiem sukcesów, przekazały dowództwo Emiliuszowi Paulusowi. Ten ceniony taktyk  śmiałym manewrem zmusił Perseusza do wycofania się spod miasta Fila, ku Pydnie. Tam, 22 czerwca 168 r. p.n.e., doszło wreszcie do rozstrzygającego starcia. Emiliusz Paulus zmusił macedońską falangę do walki w trudnym, przecinanym potokami i nierównym terenie i zadał jej druzgocącą klęskę. W ciągu godziny zginęło 20 000 Macedończyków i niespełna 1000 Rzymian.

Armia macedońska przestała istnieć. Senat zdecydował się podzielić podbitą Macedonię na 4 Republiki, kilka lat później, po obaleniu nieudanego powstania, wcielone do Republiki Rzymskiej jako prowincja. Rzym po raz kolejny udowodnił swą wiodącą pozycję w Europie.