Rozpad Solidarności (1990 r.)

Do wiosny 1990 r. obóz solidarnościowy występował w parlamencie jako blok OKP oraz w terenie jako komitety obywatelskie choć stopniowo narastały w tym bloku różnice taktyczne i personalne. Również rola Komitetu Obywatelskiego przy Wałęsie przestawała być jasna. W kwietniu 1990 r. ujawniły się w Komitecie dwie opcje. Jedni opowiadali się za utworzeniem szerokiego frontu poparcia dla rządu, drudzy dystansowali się wobec jego działań, postulowali potrzebę podziału obozu solidarnościowego i wychodzili naprzeciw spodziewanym nastrojom rewindykacyjnym.

Wiosną 1990 r. ujawniać się zaczęły skutki antyinflacyjnej polityki rządu. Istniała obawa, że recesja może odwrócić sympatie społeczeństwa od rządu solidarnościowego, tym bardziej że przemiany polityczne, dokonywane ostrożnie przez rząd Mazowieckiego, były dalekie od oczekiwań społeczeństwa. W maju 1990 r. grono działaczy opozycji, którzy nie znaleźli się w ekipie rządzącej, powołało Porozumienie Centrum (PC) z Jarosławem Kaczyńskim na czele.

Wysuwali oni postulat przyspieszenia przemian politycznych i lansowali kandydaturę Wałęsy na prezydenta. Zwolennicy Mazowieckiego wyrażali się sceptycznie o tej kandydaturze. Wałęsa potwierdził, że „nie chce, ale będzie musiał zostać prezydentem”. Co zaostrzyło opór zwolenników Mazowieckiego. Do rozłamu w ruchu obywatelskim doszło podczas zdominowanego przez emocje spotkania jego przedstawicieli 24 czerwca 1990 r. Zwolennicy prezydentury Wałęsy zaatakowali rząd szermując hasłami „przyspieszenia”, a zwolennicy Mazowieckiego odpowiedzieli zarzutami o sprzyjanie a nawet podsycanie niebezpiecznych nastrojów populistycznych i rewindykacyjnych.

W lipcu powstał Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna ROAD kierowany przez Bujaka i Frasyniuka, skupiający zwolenników premiera Mazowieckiego i jego polityki. Podział w obozie solidarnościowym był niejasny, gdyż oparty głównie na kryteriach personalnych, a nie ideowych. Efektem konfliktów w tym obozie stał się spadek popularności Mazowieckiego.