Wojna w Danii i Szwecji w XVI w. - opracowanie

Przyczyną wojny w Dani i Szwecji w XVI w. była próba uniezależnienia się Szwecji od wpływów duńskich. W 1520 r. król duński Christian II wkroczył do zbuntowanej Szwecji, gdzie próbował stłumić rebelię. Mimo ostrych kar i egzekucji, nie udało się mu zaprowadzić w Szwecji porządku. Nastroje antyduńskie wzrastały i w 1521 r. Szwecja wystapiła z unii kalmarskiej. W Danii i Norwegii zapanowały wojny domowe. W 1541 r. Dania pogodziła się z końcem unii kalmarskiej i zawarto ze Szwecją układ w Bromsbero, w którym Szwecja i Dania przyrzekły sobie pomoc w przypadku buntów lub wojen z poddanymi.

Duńczycy przez setki lat walczyli ze Szwecją próbując narzucić im unię personalną, która gwarantowałaby wzajemną pomoc. Rezultatem stulecia krwawych wojen ze Szwecją, poczynając od trwajacej siedem lat wojny północnej, była ruina duńskiego rolnictwa. Późniejsza korzystna koniunktura pozwoliła Danii na umocnienie floty, a istotną kwestią w polityce XVI w. była walka o panowanie na Bałtyku Między Szwecją, Danią, Polską i Rosją (1557-1570), tzw. Walka o Dominium Maris Baltici.

Podczas wojny północnej, w latach 1563-1570 r., Danii udało się opanować kilka ważnych strategicznie miejsc - Ozylię i Dago, a - dzięki Gustawowi I Wazie - w 1523 r. Szwecja usamodzielniła się i na tronie szwedzkim zapanowała niezalezna dynastia Wazów, która rozpoczęła budowę imperium szwedzkiego. Mimo wspólnych - jak mogło by się wydawać - interesów polityka Szwecji i Danii całkowicie się różniła. Szwecja dzięki wojnom z Danią urosła w późniejszym czasie do rangi mocarstwa i przeżywała szczyt swojej potęgi.