Neron - biografia, życiorys

Cesarz Neron był synem Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa oraz Agrypiny Młodszej, siostry Kaliguli, która została cesarzową Rzymu, żoną cesarza Klaudiusza. Na świat przyszedł 15 grudnia 37 roku n.e. w Akcjum. Początkowo nosił nazwisko Lucius Domitius Ahenobarbus.

Kiedy miał dwa lata, matkę Nerona skazano na wygnanie, toteż opieka nad synem spoczywała na barkach ojca, despotycznego i nieuczciwego człowieka. Po jego śmierci spowodowanej schorzeniem zwanym puchliną wodną, mały Neron trafił do domu ciotki,   Domicji Lepidy. Losy pod dachem ciotki nie były godne pozazdroszczenia – chłopiec żył bowiem w nędzy.

Kiedy na tronie Cesarstwa zasiadł Klaudiusz, matka Nerona otrzymała pozwolenie na powrót do ojczyzny. Agrypina zajęła się osieroconym wcześniej chłopcem i zadbała o to, by fortuna skierowała na nich swe łaskawe spojrzenie. Kobieta na początku 41 r. poślubiła senatora, niejakiego Gajusza Sallustiusza Kryspusa Pasjena, który rozwiódł się dla niej ze swoją żoną Domincją. Następnie cała rodzina udała się do Azji, gdzie ojczyma Nerona mianowano zarządcą ziem. Trzy lata później powrócili do Rzymu, ponieważ Gajusz otrzymał nominację na konsula. W 47 r. ojczym Nerona zmarł, niewykluczone, iż otruty przez własną żonę.

Po straceniu cesarzowej Messaliny, Klaudiusz poszukiwał kandydatki na żonę, którą została Agrypina Młodsza. Cesarz adoptował Nerona, a chłopiec otrzymał nazwisko Nero Claudius Caesar Druzus. Wychowaniem przyszywanego syna cesarza zajął się Seneka, poeta i filozof rzymski. Zapoznał Nerona z kulturą Grecji, nauczył płynnie posługiwać się greką oraz łaciną. Neron pasjonował się poezją, uwielbiał teatr, ubóstwiał muzykę oraz z zamiłowaniem oddawał się wyścigom konnym. W trakcie trzydniowej nieobecności Klaudiusza w 54 roku n.e., chłopiec miał okazję sprawować za niego rządy w Rzymie.

Matka Nerona na wieść o tym, że Klaudiusz ma w planach przekazać władzę rodzonemu synowi, Brytanikowi, zabiła męża, używając do tego zatrutych grzybów. Stało się to 12 października, władca zmarł zaś dzień później. 

Siedemnastoletni Neron przejął władzę po ojczymie, lecz czynił to w otoczeniu i pod wpływem swojej matki, administratorów oraz nauczycieli. Sam wolał oddawać się próżnym rozrywkom, co początkowo nie szkodziło jego karierze i państwu. Agrypina doskonale rządziła w imieniu lekkodusznego syna. Uległ urokowi niewolnicy o imieniu Akte i żywił zamiar porzucenia dla niej swojej żony, Oktawii, co spotkało się z protestem Agrypiny. Konflikty pomiędzy matką a synem narastały, aż Neron położył im kres w 59 roku, zleciwszy zamordowanie przedsiębiorczej cesarzowej.

Po śmierci Brytanika, przyrodniego brata Neron stopniowo umacniał swą władzę, a także popadał w obsesję, wyszukując w swoim otoczeniu kolejnych wrogów i kierując w ich stronę oskarżenia. W 62 roku ożenił się ze swoją kochanką Poppeą (matką córki Nerona – Klaudii Augusty, zmarłej w roku narodzin), dla której zostawił Akte i związek z którą przyczynił się do zabójstwa Agrypiny, a potem żony – Oktawii, skazanej na śmierć pod pretekstem cudzołóstwa.

Cesarz oddawał się kulturalnym przyjemnościom, a nawet podniósł je do rangi zawodów – w 60 r. ogłosił „Neronia” – zawody o charakterze muzyczno-sportowym.

W 64 roku miał miejsce ogromny pożar Rzymu, w trakcie którego większa część miasta uległa zniszczeniu. Neron zaprojektował plan miasta ulepszonego na tyle, by następne pożary nie były równie dotkliwe – poszerzył ulice, zwiększył odległość między budynkami. Spekulowano, iż sam cesarz zlecił podpalenie Rzymu, lecz władca ściągnął podejrzenia na chrześcijan. Skazano ich za to na śmierć na arenie.

Despotyczne sprawowanie władzy doprowadziło do zawiązania spisku Gajusza Pizona, który miał doprowadzić do zgładzenia cesarza. Zmowa wyszła na jaw w 65 r., co pociągnęło za sobą samobójstwa m.in. Seneki, Gajusza Pizona, Rufusa, Lukana. W tym samym roku Neron pojął za żonę Statilię Messalinę, kazawszy uprzednio stracić jej męża.

Postępowanie Nerona sprowadziło na niego bunt arystokracji oraz patrycjuszów, wybuchły powstania w Hiszpanii, Galii (pod wodzą Windeksa), a także w Judei. Zarządcę prowincji hiszpańskiej, niejakiego Galbę obwołano cesarzem, natomiast Nerona naznaczono jako wroga publicznego. 9 czerwca 68 roku Neron popełnił samobójstwo. Miało to miejsce w Rzymie.