Praludzie - homo erectus

Pierwsi praludzie pojawili się około czterech milionów lat temu na terenach afrykańskich. Były to jeszcze osobniki bardzo różniące się od homo sapiens, ale posiadające już pewne cechy wspólne. Otóż austaralopitecy posiali strukturę kończyn, która stała się później charakterystyczna dla gatunku ludzkiego. Byli niskiego wzrostu i poruszali się na dwóch nogach w pozycji wyprostowanej. Jednocześnie forma czaszki i objętość mózgu wskazują, że osobniki te niewiele przewyższały poziomem małpy człekokształtne. Istnieją dowody na to, że gromady australopiteków sporadycznie posługiwały się już prymitywnymi narzędziami, które natychmiast po wykonaniu zadania były porzucane. Dieta owego gatunku była względnie zróżnicowana, gdyż składały się na nią owoce, bulwy, bezkręgowce i mięso zwierzęce.

Za sprawą przemian genetycznych, około 2 milionów lat temu, z grupy australopiteków wyodrębnił się pierwszy gatunek człowieka tzw. homo habilis (człowiek uzdolniony). Posiadał on lepiej ukształtowaną czaszkę o znacznie większej objętości mózgu. Jego sylwetka powodowała, że poruszanie się na dwóch nogach nie było uciążliwe, natomiast struktura rąk daje powody do przypuszczania, iż mógł on dokonywać precyzyjnych czynności. Istnieje pewność, co do tego, że na tym etapie praczłowiek używał narzędzi przez siebie znalezionych lub stworzonych. Homo habilis dał początek kolejnej zmianie ewolucyjnej - wkrótce bowiem wykształcił się nowy gatunek - homo erectus.

Pomimo, że czaszka nadal posiadała wiele cech prymitywnych to jednak objętość mózgu względem poprzedników znacznie się powiększyła (osiągała rozmiary, które mieszczą się w skali ludzi współczesnych). Również jego wzrost i proporcje ciała były zbliżone do człowieka czasów dzisiejszych.

Osobniki tej grupy żyły w niewielkich skupiskach i utrzymywały się przede wszystkim z myślistwa (w dosyć prymitywnej formie) i zbieractwa. Opracowanie lepszej techniki, umożliwiło szybsze i precyzyjniejsze wykonywanie prac codziennych. Ponadto grupy homo erectus były w stanie same zbudować sobie schronisko w formie szałasu. Szybko nauczono się wykorzystywać również ogień nie tylko do ogrzewania, ale również do wyrobu narzędzi. Poskromienie ognia umożliwiło opisywanemu praczłowiekowi przemieszczanie się i docieranie do stref o chłodniejszym klimacie. Homo erectus jako pierwszy opuścił Afrykę. Jego szczątki znajdowano zarówno w południowo wschodniej Azji, jak i w Europie (w Polsce znaleziono narzędzia wyprodukowane w tym okresie).
 
Kolejnym gatunkiem praludzi miał być już człowiek neandertalski, który pojawił się w okresie 600 do 200 tyś. lat temu.