Erwin Rommel - Lis Pustyni - biografia, życiorys

Erwin Johannes Eugen Rommel urodził się 15 listopada 1891 r. w małym miasteczku w Wirtembergii jako trzecie dziecko tamtejszego dyrektora szkoły. Od dzieciństwa interesował się zabawkami mechanicznymi i początkowo chciał zostać inżynierem.

Karierę wojskową rozpoczął w 1910 r. w 124 Wirtemberskim Pułku Piechoty, gdzie już po kilku miesiącach został awansowany do rangi sierżanta. Podczas I wojny światowej brał udział w walkach na terenie niemal całego kontynentu – od Francji po Rumunię – i został kilkakrotnie odznaczony m. in. Żelaznymi Krzyżami I i II klasy oraz orderem Pour le Merite. Lata międzywojenne spędził również w wojsku szkoląc kadetów w akademiach  w Dreźnie i Poczdamie a w 1935 r. został podpułkownikiem i dowódcą batalionu.

Apogeum błyskotliwej kariery Rommla przypada jednak na okres II wojny światowej. Pierwszy jej etap spędził osobistej gwardii przybocznej fuhrera (Fuhrers-Begleit-Battalion), gdzie zdobył sobie uznanie samego Hitlera. Podczas kampanii francuskiej w 1940 r. Rommel już w randze generała objął dowództwo nad 7. Dywizją Pancerną, która wchodziła w skład północnej Grupy Armii B, przełamującej aliancką obronę na terenie Belgii.

Oddziały Rommla jako pierwsze dotarły do wybrzeży Kanału La Manche, zyskując sobie po drodze uznanie w szeregach przeciwników, którzy ze względu na siłę ogniową, szybkość działania i nietuzinkową taktykę nadali im przydomek „Dywizja Duchów”.

W obliczu niepowodzeń sprzymierzonych z Niemcami wojsk włoskich na froncie afrykańskim, osobistym rozmazem Hitlera, Rommel został przerzucony do Trypolisu w lutym 1941 r. Początkowo posiłkowe oddziały niemieckie miały podlegać włoskiemu marszałkowi Grazianiemu, ale zaledwie kilka dni po przybyciu do Afryki Hitler polecił utworzenie im niezależnego niemieckiego korpusu ekspedycyjnego pod nazwą Deutsches Afrika Korps. Jako dowódca DAF, Rommel zdobył sobie ogromne uznanie zarówno wśród swoich żołnierzy jak i u przeciwników, dzięki swemu taktycznemu geniuszowi i zmysłowi dowódczemu odnosząc wiele spektakularnych zwycięstw nad posiadającymi przewagę liczebną wojskami alianckimi w Afryce.

Pierwszym zadaniem z jakim musiał zmierzyć się Rommel po przybyciu na front było odbicie z rąk brytyjskich niemal całej Cyrenajki, którą włosi utracili po nieudanym ataku na Egipt. Skuteczne zepchnięcie wojsk brytyjskich Earla Wavella nad Nil a następnie sukcesy militarne na terenie samego Egiptu przyniosły Rommelowi tytuł „Lisa Pustyni” (niem. „Wustenfuchs”), który świetnie oddawał przebiegłość i skuteczność jego działania. 30 stycznie 1942 r. Rommel został za zasługi awansowany do rangi generała pułkownika, ale sytuacja Państw Osi w Afryce stawała się wówczas co raz cięższa, głównie ze względu na braki w aprowizacji wynikłe z odsunięcia w hierarchii Hitlera frontu afrykańskiego na dalszy plan na rzecz rozpoczętej w czerwcu 1941 r. inwazji Niemiec na ZSRR. W tym czasie, rozpoczęta w listopadzie 1941 r. kontrofensywa wojsk alianckich zdołała zepchnąć siły niemiecko-włoskie na zachód zadając im równocześnie poważne straty. Jednak dostarczenie ciężkiego sprzętu oddziałom Afrika Korps pozwoliło im złamać uderzenie wojsk brytyjskich, odepchnąć je w okolice El Alamein w północnej Libii oraz zdobyć miasto Tobruk w dniu 21 czerwca 1942 r., w którym wycofujący się pospiesznie alianci pozostawili ogromne ilości sprzętu oraz amunicji. Następnego dnia Rommel został awansowany do rangi feldmarszałka Rzeszy.

W wyniku niepowodzeń w walce z siłami niemieckimi zmieniło się dowództwo wojsk sprzymierzonych – generała Claude Auchinlecka zastąpił generał Bernard Montgomery, którego zadaniem było doprowadzenie do ostatecznego wyparcia Państw Osi z Afryki Północnej. Przewaga sprzętowa, przygniatająca dominacja w powietrzu oraz tymczasowy brak niemieckiego feldmarszałka – musiał udać się do Austrii na leczenie – przeważyły o szeregu sukcesów wojsk państw sprzymierzonych. Kiedy dwa dni po rozpoczęciu decydującej bitwy pod El Alamein Rommel wrócił do Afryki sytuacja była już definitywnie przegrana. Oddziały Africa Korps zostały zmuszone do natychmiastowego odwrotu, a wkrótce potem całkowicie wyparte z Afryki Północnej.

W marcu 1943 r. feldmarszałek Rommel został ewakuowany z Tunezji i z woli fuhrera objął dowództwo nad Grupą Armii B na północy Włoch z zadaniem umocnienia niemieckich pozycji wobec spodziewanej ofensywy aliantów w tym rejonie.