Chiny - komunizm w Chinach - opracowanie

1 października 1948 roku proklamowano Chińską Republikę Ludową. Na czele państwa stanął Mao Tse-tung, który przez kolejne lata będzie sprawował niepodzielną władzę. Stany Zjednoczone nie mogły pogodzić się z takim obrotem spraw. Powszechnie mówiono o „utracie Chin” - główny azjatycki sojusznik już niebawem miał zaprowadzić na swoim terenie ustrój radziecki.

W Chinach zapanował reżim. Pierwsze brutalne działania skierowano przeciwko inteligencji. W latach 1950-1953 opracowano i realizowano pierwszy plan gospodarczy, do 1957 roku przeprowadzając kolektywizację rolnictwa. Skutkiem było wytworzenie przemysłu ciężkiego, jak również miliony ofiar. W roku 1956 stało się coś zupełnie niespodziewanego - w miejsce prześladowania inteligencji, Mao wezwał ją do swobodnego, kulturalnego współdziałania. Hasłem przewodnim stało się: „niech zakwitnie sto kwiatów, niech się spiera sto szkół”. Przyniosło to oddźwięk w Europie -  kraje ogarnięte odwilżą postalinowską zaczęły obserwować Mao, popierając jego pomysł. W samych Chinach liberalizacja, jak się szybko okazało pozorna, wywołała efekt taki, jak w krajach europejskich - zaczęły się głosy krytykujące władzę. Okrzyknięto, że kwiaty zamieniły się w chwasty. Reakcja Mao była natychmiastowa.  Rozpoczęły się aresztowania, a wielu intelektualistów zesłano do pracy na roli. To będzie kolejny paradoks chiński, uwidoczniony najwyraźniej podczas „rewolucji kulturalnej” - artystów, ludzi filmu, pisarzy w czasach maoizmu będzie zsyłało się na wieś, a wiejską młodzież wysyłało na uniwersytety.

Lata 1958-1961 to projekt Wielkiego Skoku, czyli plan industrializacji. Tempo w jakim plan miał przebiegać było zabójcze. Do tej pory nie wiadomo, ile realizacja tych planów pochłonęła ofiar ludzkich - szacuje się, że od 20 do 40 milionów. Złożyła się na to mordercza praca, ciągłe wysiedlenia i przesiedlenia, terror władz i represje, ale także kataklizmy przyrody i klęska głodu. Życie ludzkie zostało poddane pod ścisłą kontrolę. Wychowywanie dzieci od najmłodszych lat (już na poziomie żłobka) w doktrynie komunistycznej i kulcie Mao przybrało formę drastyczną - zabierano dzieci rodzicom.

Gdy wydawało się, że nie może się już nic zmienić na gorsze, wraz z rokiem 1966 ogłaszono „rewolucję kulturalną”. Komunizm rozkwitł w pełni. Był o wiele bardziej przerażający i hamujący wolną myśl niż gdziekolwiek wcześniej. Zakazano propagowania sławnych nazwisk ludzi kultury, starano się skutecznie łamać rodzące się kariery, jak również nie pozwalać na osiąganie zysków z twórczości znajdującej się poza nurtem partyjnym.

Od momentu wycofania się z ONZ oraz wojny koreańskiej Pekin był izolowany na arenie międzynarodowej. Świat tylko obserwował niszczenie Tybetu, również niewiele mógł zrobić, widząc poparcie Chin dla Wietnamu. Niewielu przywódców było gotowych na radykalne kroki. Jeszcze podczas wojny koreańskiej chciał je podjąć gen. MacArthur, żądając od prezydenta Trumana zgody na zrzucenie na Chiny bomby atomowej. Niebawem został zdymisjonowany.