Bitwa pod Poitiers (732 r.)

W historii świata zapisane są dwie sławne bitwy pod Poitiers – jedna z czasów Karola Młota i druga z czasów trwania wojny stuletniej. Ta pierwsza, która odbyła się w roku 732, jest zdecydowanie bardziej istotna zarówno z punktu ideologicznego, jak i z punku oceny jej następstw; oto Zachód pokonał Arabów, którzy od początku VII wieku stanowili realne zagrożenie dla cywilizacji chrześcijańskiej.

Do bitwy przygotowywano się przez kilka dni. Oddziały wzajemnie się obserwowały, odbyło się kilka zbrojnych potyczek. Wciąż jednak obydwie strony unikały otwartego starcia. Pierwsi przełamali się Arabowie. Zaczęli w sposób coraz bardziej intensywny i regularny przeprowadzać kolejne ataki. Nie przyniosły one większych rezultatów, bowiem oddziały Karola wytrzymywały każde kolejne natarcie, odpierały ataki, a szyk wojska pozostał nienaruszony. Szarże jednak się nasilały, a tym samym było coraz więcej poległych po obu stronach. W momencie decydującej konfrontacji poległ Abd ar-Rahman, dowódca arabski. Wywołało to panikę wśród muzułmanów. Frankowie wstrzeli w ich szeregach krwawą rzeź.

Tak opisuje odwrót wojsk nieprzyjaciela Gustav Faber, autor książki poświęconej Karolingom: „Kiedy Frankowie chcieli następnego dnia kontynuować masakrę, ogarnęło ich bezgraniczne zdziwienie, gdyż nie było już żadnego muzułmanina. Wtargnęli zatem, nieufni, do nieprzyjacielskiego obozu, przypuszczając, że Arabowie ukryli się wśród namiotów. Nieprzyjaciele jednak, korzystając z osłony nocy, uciekli i pozostawili bogate łupy, których podział wydał się frankijskim zwycięzcom ważniejszy aniżeli dalszy pościg”.

Po bitwie Karol rozpoczął pochód odzyskując ziemie zajęte wcześniej przez Arabów. Toczyło się, i wciąż toczy się, wiele dyskusji na temat tego, czy bitwa pod Poitiers była faktycznie tak znacząca dla historii i czy, gdyby nie Karol Młot, Arabowie „zalaliby” Europę. Nie ulega jednak wątpliwości, że znaczenie i poważanie dowódcy Franków wzrosło znacznie.

Jakkolwiek oceniać tę bitwę, w roku 732 Abd ar-Rahman był traktowany jako realne zagrożenie i udało mu się zasiać ziarno strachu wśród mieszkańców Francji oraz Akwitanii. Po jego śmierci pod Poitiers impet arabski został zahamowany.