Europa wobec rządów Hitlera

Wydawało się, że traktat wersalski kończący I wojnę światową oraz powołana Liga Narodów powstrzymają świat od popadnięcia w drugi konflikt tego typu. Wszystkie państwa, które brały udział w wojnie zdawały sobie sprawę z jej tragicznych skutków. Dlatego też za wszelka cenę starano się uniknąć powtórzenia błędów.

Wszystko to tłumaczy postępowanie mocarstw Europy zachodniej w stosunku do III Rzeszy. Chcąc uniknąć kolejnego konfliktu, starano się gasić w zarodku wszelkie możliwe punkty zapalne. Zależało na tym szczególnie Wielkiej Brytanii oraz Francji. Stany Zjednoczone, zgodnie z polityką izolacjonizmu, nie mieszały się do problemów europejskich. W roku 1932 Francja zrezygnowała z reparacji wojennych, których miała prawo domagać się od Niemiec. Ponadto w niedługim czasie nie wyraziła sprzeciwu, kiedy wojska hitlerowskie wkroczyły do Nadrenii, która miała być strefą zdemilitaryzowaną.

Wszystko to utwierdzało Hitlera w przekonaniu, że może prowadzić coraz bardziej agresywną politykę zagraniczną oraz sprzeciwiać się postanowieniom traktatu wersalskiego. Zaczęto zatem zwiększać pobory wojskowe, które zamieniły armię niemiecką ze 100-tysięcznej na ponad milionową. Poruszono przemysł zbrojeniowy, a gospodarka była nastawiona przede wszystkim na wytwarzanie nowych technologii wojennych. Powiększeniu uległo lotnictwo oraz wojska pancerne, a także flota. Wszystko to stało w sprzeczności z międzynarodowymi traktatami, jednak było tolerowane. Państwa zachodnie ograniczały się tylko do protestów, które jednak w żaden sposób nie mogły zaszkodzić hitlerowskim Niemcom. Bierność Zachodu pozwalała Hitlerowi na umacnianie swej władzy w państwie oraz jawne głoszenie rasistowskiej polityki.

Jednocześnie III Rzesza zaczęła podejmować agresywne kroki na arenie międzynarodowej. Poparła wojska generała Franco podczas wojny domowej w Hiszpanii, trwającej od 1936 do 1939 roku, wysyłając tam broń oraz ochotników. Nie spotkało się to z żadną reakcją, szczególnie ze strony Francji, bezpośredniego sąsiada kraju pogrążonego w chaosie wojny domowej. Anschluss Austrii z 12 marca 1938 dokonał się także za zgodą mocarstw zachodnich, mimo że znacznie powiększyło to zasięg terytorialny III Rzeszy i wzmocniło ją. Konferencja mająca miejsce w Monachium we wrześniu 1938 okazała się ogromnym sukcesem Hitlera oraz klęską Wielkiej Brytanii i Francji na arenie międzynarodowej. Decyzję o przekazaniu części Sudetów hitlerowskim Niemcom podjęto bez udziału Czechosłowacji, mimo że kwestia ta bezpośrednio dotyczyła tego państwa. Dało to przyzwolenie na utworzenie w późniejszym czasie Protektoratu Czech i Moraw, całkowicie podporządkowanego III Rzeszy, co było wielkim upokorzeniem polityki mocarstw zachodnich. Zdano sobie wtedy sprawę, że Hitler bez zahamowań dąży do wywołania wojny i powstrzymanie go ustępstwami nie jest możliwe.

Jednak mimo to, po agresji Niemiec na Polskę, zachód starał się jeszcze powstrzymać Hitlera stawiając mu ultimatum. Oczywiste było, że nie zostanie ono przyjęte, ale mimo to nie podejmowano większych akcji zbrojnych przeciwko wojskom niemieckim, z których większa część związana była walkami  Polsce. Niewykorzystanie tej możliwości spowodowało klęskę wojsk alianckich podczas kampanii w 1940 roku wymierzonej we Francję. Kraje zachodniej Europy musiały pokutować za liczne ustępstwa względem hitlerowskich Niemiec.