21 postulatów Solidarności - Postulaty Solidarności 1980

W latach 80-tych w Polsce wybuchła fala strajków, które wynikały z braku reform i braku poszanowania godności ludzkiej pracy. Robotnicy i pracownicy zakładów zaczęli organizować komitety strajkowe, które nosiły się z jasnymi i otwartymi postulatami w stosunku do władzy. Jednym z takich komitetów był komitet strajkowy z 1980 r. który utworzył specjalną listę żądań.

21 postulatów komitetu strajkowego to lista żądań i oczekiwań ogłoszona 17 sierpnia 1980 r. przez Międzyzakładowy Komitet Strajkowy pod wodzą Lecha Wałęsy. Lista postulowała utworzenie wolnych związków zawodowych, przestrzegania konstytucji, praw, wolności i swobód obywateli, zniesienia przywilejów partyjnych i poprawę bytowania ludności.

21 postulatów omawiało również kwestię podniesienia wynagrodzeń i zarobków pracowników. Postulaty mówiły również o zasadach wyboru kadr kierowniczych, zakładano bowiem prymat kompetencji i kwalifikacji nad przynależność partyjną. Domagano się wszystkich sobót wolnych od pracy. 21 postulatów komitetu strajkowego było ważnym i odważnym głosem pracowników. Ciekawy jest postulat nakazujący przywrócenie pracowników którzy zostali zwolnieni po strajkach w 1970 r. i 1976 r.

Lech Wałęsa wraz z komitetem strajkowym żądali od władz zdecydowanej poprawy i efektywności, ich postulaty były głosem społeczeństwa, które swoje niezadowolenie wykazywało na piśmie. W głównej mierze chodziło o to, by robotnicy mogli sami się organizować i sami mogli dbać o swoje interesy związane z praca, zarobkami i zakładem. Oprócz tego domagano się wolności słowa, która była gwarantowana konstytucyjnie a której niestety władza nie przestrzegała. Domagano się również reformy służby zdrowia, której charakter nieco przybladł w latach 80-tych. Państwo nie do końca zgadzało się z postulatami Komitetu Strajkowego. Partia uważała je za niesamowicie radykalne i atakujące interesy władzy ludowej. W rzeczywistości jednak robotnicy nie mieli zamiaru atakować władzy a jedynie domagali się szeregu istotnych zmian, które z ich perspektywy musiały zajść by praca której się poświecali przynosiła efekty i rezultaty.

Władza ludowa nie podzielała jednak tego poglądu. Późniejszy stan wojenny przyćmił nieco założenia postulatów i oddalił je na całkowicie dalszy plan. Jednak tego typu akt robotniczy doskonale ukazywał nastroje społeczne i stosunki panujące w Polsce, niezadowolenie rosło, postulaty również a reform nie było widać. Władza obawiała się działaczy związkowych, którzy otwarcie i jawnie manifestowali swoje niezadowolenia. Czas jednak działał na korzyść strajkujących.