Matka Teresa z Kalkuty - biografia, życiorys

Matka Teresa z Kalkuty - urodzona jako Agnesë Gonxhe Bojaxhiu, imię zakonne: Maria Teresa od Dzieciątka Jezus (1910 - 1997) - zakonnica, założycielka zgromadzenia Misjonarek Miłości, laureatka pokojowej nagrody Nobla, błogosławiona kościoła katolickiego, patronka Międzynarodowego Dnia Młodzieży.

Dzieciństwo
   
Agnesë Gonxhe Bojaxhiu przyszła na świat 26 sierpnia 1910 w Üskübdzisiaj znanym jako Skopje (stolica Macedonii). Była najmłodszym dzieckiem Nikollë i Drana Bojaxhiu. Ojciec Agnesë zmarł, gdy miała zaledwie 9 lat. Matka wychowywała ją w duchu wiary katolickiej. Już od najmłodszych lat podziwiała misjonarzy i ich działalność. W wieku osiemnastu lat  postanowiła opuścić dom rodzinny i wstąpiła jako misjonarka do Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi w Rathfarnham w Irlandii. Od tamtej pory nigdy więcej nie spotkała się ze swoją matka oraz siostrą.

Działalność Misjonarska
   
W Instytucie Błogosławionej Dziewicy Maryi uczyła się języka angielskiego, którego znajomość była jej potrzebna do pracy misjonarskiej w Indiach. Swój postulat (pierwszy okres życia we wspólnocie zakonnej) rozpoczęła 12 października 1928 i skończył się on po sześciu tygodniach. Do Indii wyjechała na początku 1929, kiedy to dotarła do Darjeeling i 23 maja rozpoczęła nowicjat. Podczas czasowych ślubów zakonnych 24 maja 1931 przyjęła imię zakonne Teresa, przyjęte po Teresie Lisieux, która była patronką misjonarzy. Po swoich pierwszych ślubach zajmowała się nauczaniem w szkole przy klasztorze Sióstr Loreto w Darjeeling, skąd po niedługim czasie została przeniesiona do jednej ze szkół w Kalkucie. Śluby wieczyste złożyła 24 maja 1937, po czym wyznaczono ją na dyrektorkę szkoły dla Bengalek.

Z Kalkutą Matka Teresa zwiąże się na dłużej. Regularnie będzie odwiedzać miejskie slumsy w celu niesienia pomocy i wsparcia najuboższym, pomimo że sama nie posiadała praktycznie niczego.

Belgijski jezuita, ojciec Celestyn Van Exem, którego Matka Teresa spotkała 12 lipca 1944, zostanie po niedługim czasie kierownikiem i ojcem duchowym Matki Teresy.

Zgromadzenie Misjonarek Miłości
   
Podczas podróży z Kalkuty do Darjeeling 10 września 1946, Matka Teresa odkryła swoje nowe powołanie, którym miało być opuszczenie klasztoru i założenie nowego zgromadzenia zajmującego się pomocą najbiedniejszym. Matka Teresa poprosiła arcybiskupa Périer o zatwierdzenie jej prośby do Watykanu o uzyskanie pozwolenia na opuszczenie klasztoru, jednak arcybiskup stwierdził, że będzie musiała na to poczekać przynajmniej rok. Dopiero w styczniu 1948 Matka Teresa mogła przedstawić swoją prośbę najwyższym hierarchom kościoła katolickiego. Kongregacja ds. Rozkrzewiania Wiary wydała Matce Teresie 12 kwietnia 1948 indult eksklaustracji, który zezwalał jej na opuszczenie klasztoru na rok. Pracę misyjną z ubogimi rozpoczęła w sierpniu 1948. Założyła w tym czasie szkołę w Motijhil i przyjęła obywatelstwo indyjskie.

Pozwolenie z Watykanu na założenie zgromadzenia diecezjalnego otrzymała 7 października 1950. Zgromadzenie założone przez Matkę Teresę stało się później zgromadzeniem Misjonarek Miłości.

Początkowo miało jedynie 13 członków. W 1952 Matka Teresa otworzyła w Kalkucie dom dla umierających, którym po pewnym czasie przyjął nazwę "Kalighat - Dom Czystego Serca". Niedługo potem założyła dom dla trędowatych pod nazwą "Miasto Spokoju". Narastająca w Kalkucie  ilość bezdomnych sierot skłoniła Matkę Teresę do stworzenia dla nich nowego domu. W ten sposób powstał "Dom Dzieci Nieskazitelnego Serca".

Działalność Misjonarek Miłości została dostrzeżona przez społeczeństwo i władze Indii, toteż po pewnym czasie pojawiało się coraz więcej duchownych wyrażających chęć przystąpienia do Misjonarek Miłości. Oprócz tego zwiększyła się liczba darczyńców, którzypomagali rozwijać działalność zgromadzenia. Wzrost liczby członków i środków, którym dysponowały Misjonarki Miłości sprawił, że w 1965 roku powstał pierwszy dom sióstr poza granicami Indii. Krajem tym była Wenezuela. Z biegiem czasu otwierano coraz więcej domów w państwach całego świata co sprawiło, że zgromadzenie Misjonarek Miłości nabrało
międzynarodowego charakteru. W 1996 istniało 517 misji w ponad 100 krajach.

W roku 1979 Matka Teresa otrzymała pokojową nagrodę Nobla. W uzasadnieniu napisano: „za walkę z biedą i cierpieniem, co również stanowi zagrożenie dla Pokoju”.

Matka Teresa zasłynęła również działalnością dobroczynną niezwiązaną ze zgromadzeniem Misjonarek Miłości. Uratowała m.in. 37 dzieci z frontowego szpitala podczas oblężenia Bejrutu w 1982 roku. Odwiedziła również Etiopię, Czarnobyl i Armenię.

Wiara   
   
Przedmiotem wielu sporów na temat osoby Matki Teresy był jej stosunek do wiary. W swoich pamiętnikach i listach często mówiła o swoich wątpliwościach dotyczących istnienia Boga i kryzysach oraz zrezygnowaniu, które przeżywała na przestrzeni wielu lat. Bardzo częsty w jej zapiskach był motyw pustki, który ją dotykał. Niejednoznaczny był stosunek do jej przemyśleń i postawy. Niektórzy widzieli w jej postawie zakłamanie, inni po prostu kryzys wiary.

Problemy zdrowotne
   
Podczas wizyty u Papieża Jana Pawła II w 1983 roku Matka Teresa doznała pierwszego ataku serca. Chore serce przypomniało o sobie w 1989 roku, kiedy to nastąpił drugi atak. Otrzymała wtedy rozrusznik serca. W 1991 r. stan jej zdrowia nadal się pogarszał. Cierpiała na zapalenie płuc. Postanowiła zrezygnować ze stanowiska przewodniczącej Misjonarek Miłości, jednak ostatecznie zdecydowała się dalej pełnić tę funkcję po tajnym głosowaniu sióstr, w którym wyraziły one wolę, by nadal była ich przewodniczącą.

Kolejne problemy zdrowotne pojawiły się w kwietniu 1996 roku, gdy Matka Teresa złamała obojczyk. W tym samym roku zachorowała na malarię. Dotknęła ją również niewydolność prawej komory serca. Dość głośna była jej decyzja o podjęciu leczenia w dobrze wyposażonej klinice w Kalifornii, zamiast w jednym z domów Misjonarek Miłości. W1997, a dokładnie 13 marca, Matka Teresa zrezygnowała ze stanowiska przewodniczącej zgromadzenia Misjonarek Miłości. Zmarła w Kalkucie 5 września 1997 roku. Jej śmierć dotknęła wielu działaczy świeckich jaki duchownych.

Beatyfikacja

Stolica Apostolska rozpoczęła proces beatyfikacyjny Matki Teresy jeszcze w roku 1997. Za cud niezbędny do beatyfikacji Watykan uznał w 2002 roku uzdrowienie guza w jamie brzusznej u Hinduski Moniki Besry. Kobieta twierdziła, że uzdrowił ją medalik z podobizną Matki Teresy, który założyła. Ranjan Mustafi - lekarz, który leczył Besrę uznał, że nie nastąpił żaden cud, a powodem jej wyzdrowienia były leki, które przyjmowała przez niecały rok. Watykan, po rozważeniu licznych dokumentów, dokumentacji lekarskiej Moniki Besry, zeznań świadków oraz  krytyki ze strony Christophera Hitchensa podjął decyzję o beatyfikacji Matki Teresy z Kalkuty, która miała miejsce 19 października 2003 roku.