Polskie Państwo Podziemne

Określenie Polskie Państwo Podziemne po raz pierwszy zostało użyte w dniu 13 stycznia 1944 roku na łamach Biuletynu Informacyjnego. Oznaczało ono utajnione krajowe struktury władzy bezpośrednio podległej rządowi RP na uchodźctwie.

Pomimo klęski kampanii wrześniowej, rozbiciu wojsk Rzeczpospolitej oraz emigracji rządu, w kraju wciąż znajdowały się jednostki zdolne podjąć konspiracyjną walkę z okupantem. Niezbędnym do tego środkiem musiało się stać utworzenie choćby tymczasowego centralnego dowództwa, które swoim zasięgiem działania obejmowałoby tereny anektowane do rzeszy, Generalne Gubernatorstwo oraz w miarę możliwości pozostałe ziemie II Rzeczpospolitej.

Już wcześniej w oblężonej Warszawie w nocy z 26 na 27 września 1939 roku powstała idea powołania Służby Zwycięstwu Polski, jednej z pierwszych prawdziwie konspiracyjnych organizacji, aktywnie walczącej z Niemieckim najeźdźcą. Wkrótce potem, 13 listopada 1939 roku, zmieniono nazwę na Związek Walki Zbrojnej. Założycielami byli dowódca obrony Warszawy generał Rómmel, prezydent miasta Stefan Szarzyński, oraz generał Michał Tokarzewski-Karaszewicz, który z rozkazu generała Rómmla otrzymał zadanie zakonspirowania agentur oraz delegatur przyszłego Państwa  Podziemnego.

W...