Władysław Łokietek w walce o zjednoczenie państwa polskiego - opracowanie

Rządzący w okresie unii polsko-czeskiej król Wacław II nie cieszył się zbytnią popularnością w Polsce. Wynikało to głównie z powodu uznania tej ostatniej za lenno Niemiec, co w kraju nad  Wisłą nie zostało przyjęte zbyt dobrze. Dumny lud, zawsze walczący o swoją niezawisłość i odrębność, nie mógł zaakceptować takiej postawy ze strony człowieka władającego jego ojczyzną.

Wacław miał więc w Polsce wielu wrogów, takich jak chociażby książę brzeski, Władysław Łokietek. Wraz ze śmiercią czeskiego króla w 1305 roku, a później także jego syna, Wacława III (który został zamordowany), Łokietek postanowił sięgnąć po polski tron. W decyzji tej umocniło go znalezienie wsparcia na Węgrzech oraz u rycerstwa krakowskiego i sandomierskiego.

Początkowo pod jego berło dostały się jedynie Małopolska i Pomorze Gdańskie, lecz zabiegał usilnie o zjednoczenie rozdrobnionego państwa. Na razie jednak Piastowie, rządzący Wielkopolską, Śląskiem i Mazowszem, nie uznawali jego zwierzchnictwa. Dodatkowo przeciwko Łokietkowi wystąpili wkrótce, bo w roku 1308, Brandenburczycy, których wojska wtargnęły na teren Pomorza Gdańskiego. Brandenburczyków co prawda wygnali Krzyżacy, ale zaraz potem sami dokonali rzezi na polskim rycerstwie i zagarnęli dla siebie Pomorze.

Pretensje do tronu polskiego zgłosił również Jan Luksemburski, następca Wacława III na tronie czeskim. Jego pretensje poparło wielu śląskich książąt. Przeciwko Łokietkowi buntował się Kraków, Luksemburski, chcąc opanować sytuację w Małopolsce, wysłał tam wojsko. Oblężenie trwało długi i dopiero brak obiecanej przez Jana odsieczy, spowodował kapitulację. Przywódcy buntu zostali straceni i tylko jeden z nich, wójt Albert, uszedł z życiem.

Niebawem, w roku 1314, nadarzyła się również okazja do zdobycia władzy w Wielkopolsce. Miejscowi książęta wdali się w konflikt z rycerstwem i duchowieństwem, na którego czele stał arcybiskup Jakub Świnka. Łokietek podjął się zadania ponownego przyłączenia tych ziem do Polski. Poznań jako jedyny stawił zaciekły opór, który został zbrojnie złamany.

Będąc władcą dwóch największych dzielnic Polski, postanowił Władysław Łokietek wystarać się u papieża o pozwolenie na koronację. Silnie wsparło go w tym duchowieństwo oraz możni. Udało mu się to w roku 1320. Wówczas w Katedrze Wawelskiej w Krakowie arcybiskup Janisław nałożył mu koronę na głowę i ogłosił prawowitym królem Polski.

Silniejszy i zwarty terytorialnie kraj mógł stawić czoła większym zagrożeniom, które dotąd przerastały jego możliwości. Kiedy w 1320 roku papież powołał w Inowrocławiu sąd orzekający kwestie sporne między Polską a Krzyżakami, Pomorze zostało przyznane Polsce, a Zakon skazany na wypłatę dużego odszkodowania,

Zakon Krzyżacki nie zgodził się z tym werdyktem, co doprowadziło do wybuchu wojny. Trwała ona w latach 1326-1333, wmieszali się w nią również Węgrzy (a przez pewien czas również Litwini), którzy opowiadali się po stronie Władysława oraz Jan Luksemburczyk, który nie ustawał w staraniach o objęcie polskiego tronu.

Początkowo Polska nie odnosiła żadnych sukcesów, Krzyżacy pustoszyli ziemie, zdobywając tereny aż po Łęczycę. Wkrótce Luksemburczyk i Krzyżacy podjęły próbę wspólnego ataku na Polskę i przecięcia jej na pół. Jednakże przyszedł wreszcie czas na sukces Polski, który jej wojska odniosły pod Płowcami 27 września 1331 roku. Niestety, kończący wojnę rozejm odebrał Polsce Kujawy, które przejęli Krzyżacy. Mimo to, Polska po okresie panowania Władysława Łokietka była z pewnością krajem dużo silniejszym i dużo trwalszym niż przed rządami tego króla. Jego następcy mieli kontynuować dzieło odbudowy kraju i wzmacniania go na arenie międzynarodowej.