Państwo polskie w XX wieku - między okresem zniewolenia a niepodległością

Przyszłość odrodzonej w 1918 roku Polsce nie jawiła się zbyt optymistycznie. Na początku stanęła ona przede wszystkim przed problemem odbudowy zniszczonego kraju, stworzenia struktur administracyjnych i rządowych, odbudowy elit politycznych i intelektualnych, które w czasie zaborów, ale i działań I wojny światowej, zostały mocno przetrzebione.

W okresie międzywojennym II Rzeczpospolita Polska musiała również stawić czoła ogólnoświatowemu kryzysowi gospodarczemu oraz trudom budowania systemu demokratycznego. Pierwszą w odrodzonej Polsce konstytucję powołano do życia 17 marca 1921 roku (stąd też zwana Konstytucją Marcową). W myśl owej konstytucji Polska miała być republiką parlamentarną o monteskiuszowskim trójpodziale władzy na wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą. Choć uznaje się, iż była to najbardziej demokratyczna ustawa zasadnicza ówczesnej Europy, to jednak jej mankamentem okazała się przewaga władzy ustawodawczej nad wykonawczą. Chwiejność układów politycznych w sejmie przyczyniała się do niestabilności i nieskuteczności rządów. To nie mogło pozytywnie wpłynąć na sytuację wewnętrzną Polski.

W 1926 roku poprzez zamach stanu do władzy doszedł Piłsudski ze swoimi ludźmi. Rządy te były typowe dla ówczesnej...