Łacina - pismo łacińskie

Alfabet łaciński ma swe korzenie w alfabecie Żydów i Fenicjan. Rzymianie zaadaptowali go z kolonii greckich, a na przełomie I w. p.n.e. i I w. n.e. alfabet przyjął kształt obowiązujący jako podstawa do dnia dzisiejszego. Składał się z 23 znaków. W alfabecie łacińskim bardzo ważne jest rozróżnienie na duże i małe litery. Duże litery to „majuskuła” i było to pismo samodzielne obowiązujące do wieku VIII. Obok niej, od IV wieku zaczęła występować „minuskuła”, czyli litery małe, których używanie nie znajdowało jednak w początkach swego istnienia dużej popularności. Zmieniło się to dopiero wraz z reformą karolińską.

Materiał, na którym pisano, był drogi, a jednocześnie pisano coraz więcej, do czego było potrzeba wykwalifikowanych ludzi. Dlatego, przypatrując się dokumentom średniowiecznym, widać cechy charakterystyczne dla pisma łacińskiego – abrewiację oraz ligatury. Abrewiacja oznaczała stosowanie skrótów, których zasady były stałe, a ligatury to łączenie liter ze sobą. Ze względu na narzędzia pisarskie, jak i materiał bardzo szybko popularność zdobyła również kursywa. Wynikająca zarówno z użycia miękkiego materiału, a jednocześnie z tempa pisania (na którego przyspieszenie pozwalał materiał, w którym nie trzeba było ani ryć, ani pieczołowicie dbać o to, aby go nie uszkodzić). Kursywa zatem charakteryzowała pismo pospieszne. Wygląd pisma, które było powolne, z namysłem używane, to natomiast pismo kaligraficzne. Liczyła się w nim estetyka, dlatego dbano o każdy szczegół.

Rozwój pisma łączył się zatem z możliwościami oraz potrzebą. Gdy materiał stawiał coraz mniejszy opór, pisarz mógł przyspieszyć tempo zapisu. Dlatego też rozwój pisma łacińskiego będzie łączył się właśnie z kursywą. Za ideał jednak uchodziła klasyczna rzymska majuskuła i właśnie do niej będzie się odwoływało pismo łacińskie, gdy będzie potrzeba skorzystania z estetyki. Litery pisma rzymskiego można było wpisać w kwadrat, jednocześnie charakteryzowały się zaokrągloną formą.