Julian Fałat - biografia, życiorys

Julian Fałat był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa pierwszej połowy XX wieku.

Urodził się w małej miejscowości koło Lwowa o nazwie Tuligłowy 30 lipca 1853 roku. Nie miał żadnego artystycznego wykształcenia, był samoukiem. Ukończył natomiast przemyskie gimnazjum.

W roku 1869 zaczął uczęszczać do krakowskiej SSP (Szkoły Sztuk Pięknych), gdzie uczył się przez następne dwa lata. Ponieważ sytuacja finansowa nie pozwalała mu na zakup farb olejnych, zdecydował się na malarstwo akwarelowe, co wpłynęło na późniejszą kategoryzację artysty jako malarza-akwarelisty.

Po ukończeniu studiów wyjechał na rok na Ukrainę gdzie jako rysownik pracował przy wykopaliskach archeologicznych między innymi w majątkach Stanisława Krzyżanowskiego.

Następnie udał się do Odessy, gdzie podjął pracę dla Feliksa Gąsiorowskiego.

W 1973 roku rozpoczął studia w Zurychu i Monachium, jednak znów ze względów finansowych musiał je przerwać na jakiś czas. Otrzymał więc posadę kreślarza przy budowie kolei i wykonywał tę pracę w latach 1875-1876.

Rok później podjął studia na nowo i ukończył je trzy lata później w 1880 roku. Był to okres, kiedy w jego twórczości przeważały pejzaże i portrety.

W roku 1881 spędził jakiś czas w Rzymie, a już w następnym roku związał się z warszawskim środowiskiem artystów.

W 1884 roku wyjechał do Hiszpanii, by niedługo potem udać się w podróż dookoła świata, z której przywiózł bogaty cykl obrazów wykonywanych w różnych zakątkach globu.

Po powrocie podjął się niemal dziesięcioletniej pracy dla cesarza Wilhelma II, którego poznał jakiś czas wcześniej, rezydował więc w tym okresie na dworze w Berlinie. Jest to również czas, kiedy Fałat brał udział w wystawach właśnie w Berlinie, ale także w Monachium czy Wiedniu, gdzie zdobywał medale.

W 1895 objął dyrekcję SSP w Krakowie i wprowadził tam szereg reform, związanych zarówno z programem nauczania, jak i kadrą wykładowców.

W 1900 roku poślubił Marię Luizę Comello Stuckenfeld, a dwa lata później kupił posiadłość w Bystrej (góry były nieodłącznym elementem jego pejzaży). Przeniósł się tam na stałe po przejściu na emeryturę w 1910 roku.

Po pierwszej wojnie światowej Fałat czynnie włączył się w odbudowę kulturalną państwa. W tym celu przeprowadził się do Torunia, gdzie przebywał w latach 1919-1922, czyniąc ze swojego domu główny ośrodek kulturalny i siedzibę spotkać intelektualistów oraz artystów.

Był również współzałożycielem Konfraterni Artystów, a w latach 1922-1923 również dyrektorem Departamentu Sztuki. Brał udział w różnego rodzaju inicjatywach kulturalnych, niektóre z nich sam również organizował, jak wystawy w Krakowie czy Warszawie.

Zmarł w Bystrej 9 lipca 1929 roku.