Taktyka żabich skoków - opracowanie

Zahamowanie japońskiej ofensywy przez amerykańskich marines na wyspie Guadalcanal w latach 1942-1943 rozpoczęło nowy etap zmagań wojennych na Pacyfiku. Od tej pory Japończycy nie zdobywali już z taką łatwością kolejnych terenów, a konsekwentnie prowadzone przez gen. Douglasa MacArthura kontrnatarcie skutkowało odbijaniem z rąk armii cesarskiej poszczególnych wysp, półwyspów i archipelagów Azji południowo-wschodniej.

Olbrzymi obszar działań, jaką była cała zachodnia część Oceanu Spokojnego, wymusiło na sztabowcach i planistach amerykańskich opracowanie i wcielenie w życie osobliwej, przystosowanej do sytuacji geograficzno-logistycznej taktyki działań. Ze względu na brak stałego lądu oraz niezliczoną liczbę wysp i wysepek rozsianych po Pacyfiku amerykańska piechota morska zmuszona była nieustannie korzystać z pomocy US Navy, bez której przemieszczanie się na północ w stronę macierzystych wysp japońskich nie byłoby możliwe.

Strategia, jaką wówczas zastosowała armia amerykańska przeszła do podręczników historii jako tzw. „żabie skoki”. Charakterystyczną jej cechą było stopniowe, czasem powolne i żmudne, odbijanie kolejnych wysp i archipelagów z rąk japońskich oraz instalowanie na nich...