Taktyka żabich skoków - opracowanie

Zahamowanie japońskiej ofensywy przez amerykańskich marines na wyspie Guadalcanal w latach 1942-1943 rozpoczęło nowy etap zmagań wojennych na Pacyfiku. Od tej pory Japończycy nie zdobywali już z taką łatwością kolejnych terenów, a konsekwentnie prowadzone przez gen. Douglasa MacArthura kontrnatarcie skutkowało odbijaniem z rąk armii cesarskiej poszczególnych wysp, półwyspów i archipelagów Azji południowo-wschodniej.

Olbrzymi obszar działań, jaką była cała zachodnia część Oceanu Spokojnego, wymusiło na sztabowcach i planistach amerykańskich opracowanie i wcielenie w życie osobliwej, przystosowanej do sytuacji geograficzno-logistycznej taktyki działań. Ze względu na brak stałego lądu oraz niezliczoną liczbę wysp i wysepek rozsianych po Pacyfiku amerykańska piechota morska zmuszona była nieustannie korzystać z pomocy US Navy, bez której przemieszczanie się na północ w stronę macierzystych wysp japońskich nie byłoby możliwe.

Strategia, jaką wówczas zastosowała armia amerykańska przeszła do podręczników historii jako tzw. „żabie skoki”. Charakterystyczną jej cechą było stopniowe, czasem powolne i żmudne, odbijanie kolejnych wysp i archipelagów z rąk japońskich oraz instalowanie na nich baz i struktur wojskowych przydatnych przy kolejnych desantach – lotnisk, szpitali, centrów zaopatrzenia. W ten sposób konsekwentnie zawężany był obszar panowania japońskiego, a wycofujące się niedobitki armii cesarskiej zmuszone były do ciągłego parcia w kierunku Japonii, której opanowanie było głównym celem amerykańskiej ofensywy na Pacyfiku.

Ostatecznie taktyka tzw. „żabich skoków” przyniosła pełen sukces, gdyż okrojone niemal wyłącznie do macierzystych wysp byłe imperium japońskie zostało zmuszone do podpisania aktu kapitulacji we wrześniu 1945 r.