Aleksander Wielki - charakterystyka wodza

Aleksander Macedoński, urodzony w roku 356 p.n.e., syn Filipa Macedońskiego i Olimpias. Ambicje matki bardzo szybko przyniosły mu władzę. Po śmierci ojca (współcześni byli zdania, że morderstwo było inspirowane przez Olimpias i wiedział o nim Aleksander), kontynuował jego politykę i przystąpił do przygotowanego planu podboju Persji.

Był wodzem potrafiącym zjednać sobie żołnierzy, a także potrafiącym odnieść błyskotliwe zwycięstwa. U jego stóp znalazła się większość znanego wówczas świata. Nie znosił sprzeciwu. Tak samo jak potrafił okazywać łaskę, tak demonstrował okrucieństwo. Zaraz po objęciu władzy, w roku 336 p.n.e., stawił się u bram Teb. Miasto, namawiane przez Ateny, chciało skorzystać ze śmierci Filipa i zaczęło bunt. Aleksander bardzo szybko je pokonał. Wówczas zadał pytanie Związkowi Korynckiemu, jaka ma być decyzja, co do dalszych losów miasta. Odpowiedź brzmiała - zrównać z ziemią. I właśnie taki los spotkał niegdyś potężne Teby. Posłuszeństwo w Grecji było zagwarantowane i wówczas młody wódz przystąpił do realizacji planów ojca. Rozpoczęła się wyprawa przeciwko Persji. Aleksander przemieszczał sie błyskawicznie - wygrana bitwa nad Granikosem (334 r.p.n.e.), a nastęnie pod Issos (333 r.p.n.e) , gdzie został zdobyty obóz Dariusza III, a w niewolę wzięta jego rodzina. Azja Mniejsza była praktycznie podbita. Miasta poddawały się bez walki. Gdy stawiały opór - spotykał je los Tyru (zniszczony zupełnie). Wkraczając do Egiptu, Aleksander został powitany z boską czcią - dosłownie ujrzano w nim boskiego syna (tak zadecydowała wyrocznia). W Egipcie także założył Aleksandrię.

W roku 331 p.n.e. zlikwidował perską armię Dariusza - wszystko podczas jednej bitwy, pod Gaudamelą. Sam Dariusz III został zamordowany w roku 330 p.n.e. W tym momencie dla żołnierzy skończył się cel wyprawy. Jednak nie dla Aleksandra. Persja była jego. Zabawił tu, obsadzając jednocześnie na zdobywanych terytoriach poddanych mu ludzi. Przejmował także perskie wzorce, co szczególnie raziło jego armię. Był bowiem traktowany jak bóg i bardzo szybko to zaakceptował.

Aleksander snuł dalsze plany. Wojsko przy nim zostawało, ale okazywało niezadowolenie. Potrafił jednak przekonać swych żołnierzy. I tak wyruszył z nimi na przełomie 326 i 325 r.p.n.e. na podbój Indii. To była najcięższa wyprawa i próba lojalności. Część ludzi go opuściła. Nie zraziło to wodza. Zajął się porządkowaniem kwestii, związanych z zarządzaniem wielkim Imperium, po czym zaczął się przygotowywać do wyprawy do Arabii. Plany pokrzyżowała mu śmierć. Zmarł w roku 323 p.n.e.

O Aleksandrze już współcześni wydawali różne opinie - rozpieszczony zbytnio przez ambitną matkę, ale też sam ambitny (w ocenie wielu - zbyt bardzo); szczodry - ale i okrutny; Zgoda panowała, co do jednego - talentów dowódczych. Jako wódz miał miłość swoich żołnierzy, walczyli z nim i z nim pozostali podczas długiej wyprawy, chociaż nie zawsze rozumieli jego plany i nie aprobowali wzorców kulturowych, które przejmował. Warto jeszcze na jedną kwestię zwrócić uwagę - imperium Aleksandra zaraz po jego śmierci zostało podzielone. Był to ogromny twór, którym niesposób było zarządzać jednej osobie, zwłaszcza, gdy nie było godnego następcy.