Powstanie państwa polskiego

Za początek dziejów państwowości polskiej uznaje się dziś okres rządów Mieszka I. Jednak, z dużą dozą prawdopodobieństwa, można uznać, że Polska rodziła się znacznie wcześniej. Wszak już w VIII wieku Gniezno, pierwsza stolica nadwiślańskiego kraju, była grodem obronnym – a więc żyła w nim społeczność zorganizowana, ktoś musiał zarządzać obroną miasta czy ustalać warunki życia na jego terenie. Być może to właśnie w członkach tych społeczności nich powinniśmy widzieć prekursorów dzisiejszej Polski?

Warto zauważyć, iż w tamtych czasach, pomiędzy Odrą a Wisłą, żyło wiele różnych plemion, które z czasem zaczęły ze sobą konkurować o przewodnictwo nad tym regionem. Byli to Polanie, których siedziby mieściły się nad Wartą, Goplanie znad jeziora Gopło, Wiślanie znad Wisły, a także Mazowszanie, Lędzianie, Dziadoszanie, Bobrzanie, Ślężanie, Opolanie i Gołęszyce.

Wedle tradycji i legend, ale też pewnych wątków historycznych, wkrótce coraz silniejsze stawało się plemię Polan. Powoli opanowywało ono kolejne tereny, poczynając od Kujaw, Mazowsza i części Pomorza, docierając wkrótce do dalszych zakątków regionu. Pomocna w tym okazała się drużyna wojów, którą doskonale organizował, utrzymywał i dozbrajał książę.

Jak już wspomniałem, pierwszym znanym historycznym władcą Polski był Mieszko I, który kontynuował budowę państwa, odziedziczonego po swoich legendarnych przodkach: Siemomyśle (jego ojcu), Lestku (dziadku) oraz Siemowicie (pradziadku). Wkrótce wdał się on w walki z Wieletami, których w bitwie pod Cedynią wspomógł niemiecki margrabia Hodon. Mimo owego wsparcia, Mieszkowi udało się przyłączyć do Polski Zachodnie Pomorze, aż po Wolin i Kołobrzeg.

Choć ludność polska trwała przy swoich rodzimych wierzeniach (i pozostać przy nich miała jeszcze przez długie, długie wieki), rozumiał Mieszko, iż jego państwo nie może w istniejącej sytuacji sprawnie i bezpiecznie się rozwijać. Od zachodu zagrażała im interwencja Cesarstwa, które pod pozorem chrystianizacji mogło narzucić swoją wolę miejscowej ludności. Mieszko I dobrze to rozumiał i postanowił przejąć inicjatywę.

Przyjmując w 966 roku chrzest z rąk Czechów, udowodnił, że jego ambicją jest przewodzenie krajowi niepodległemu i niezależnemu. Ponadto, wziął sobie za żonę czeską księżniczkę – Dobrawę. W ten sposób zaczęło się w Polsce kształtować samodzielne, słowiańskie duchowieństwo. Mieszko nie był już pod wpływem Cesarstwa Niemieckiego, swojemu synowi pozostawił duże możliwości i szanse na stworzenie kraju silnego, cieszącego się uznaniem się na arenie międzynarodowej.