Zdzisław Beksiński - biografia, życiorys

Zdzisław Beksiński jest jedną z najbardziej znaczących postaci dla sztuki dwudziestowiecznej. Malarz, rzeźbiarz, grafik i fotograf w jednym - to świadczy tylko o tym, jak wielopłaszczyznowym był on artystą.

Beksiński urodził się w 1929 roku w Sanoku, gdzie od wielu pokoleń mieszkała jego rodzina. Uczęszczał do szkoły „Polnische Offentliche Handelsschule”, a także do tajnego gimnazjum, gdyż naukę pobierał w czasie trwania wojny. W 1947 roku zdał maturę i wyjechał do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Politechnice Krakowskiej na wydziale architektury. Po ich ukończeniu w 1952 roku mieszkał przez jakiś czas w Krakowie, a później również w Rzeszowie. W 1955 roku wrócił jednak do rodzinnego Sanoka.

Na początku zainteresowała go fotografia. W 1957 roku razem z Jerzym Lewczyńskim i Bronisławem Schlabsem założył nieformalną grupę, która w 1959 zorganizowała wystawę znaną dziś pod nazwą „Antyfotografia”, gdzie zaprezentował piętnaście swoich prac, w tym tylko jedną posiadającą tytuł - „Gorset sadysty” (Beksiński nie tytułował swoich dzieł, miała to być indywidualna interpretacja każdego, kto je oglądał). Indywidualna wystawa miała natomiast miejsce rok wcześniej, oprócz tego w 1958 w czasopiśmie „Fotografia” ukazał się artykuł Beksińskiego zatytułowany „Kryzys w fotografice i perspektywy jego przezwyciężenia”, który stanowi jeden z najbardziej znaczących tekstów dotyczących tej dziedziny w XX wieku.

Zanim Zdzisław Beksiński zajął się najważniejszym aspektem swojej twórczości, który przyniósł mu krajową, a później również międzynarodową sławę, czyli malarstwem, a po zdobyciu kilku nagród w dziedzinie fotografii, przeszedł jeszcze przez rzeźbę i rysunek. Były to dzieła równie ciekawe i nieco kontrowersyjne, jak wcześniejsze i późniejsze (Beksiński korzystał z dorobku surrealistów, posługiwał się również różnymi technikami wykorzystując na przykład elementy drutu czy blachy, zarówno w rzeźbie jak też i w swoich fotografiach).

Właściwy jednak rozwój kariery artysty rozpoczął się w na przełomie lat 50 - tych i 60 - tych, kiedy Beksiński poświęcił się właśnie malarstwu. W 1964 roku miała miejsce wystawa w Starej Pomarańczarni w Warszawie zorganizowana przez Janusza Boguckiego, która przyniosła Beksińskiemu ogromną popularność w całym kraju. Jego obrazy, zawierające w sobie połączenie erotyzmu, sadyzmu i apokaliptycznych wizji zyskały zainteresowanie wśród odbiorców, ale również nie uchroniły się od krytyki. Niemniej jednak Beksiński wbił się swą twórczością w ówczesną modę.

W latach 80 - tych udało mu się również zaistnieć w galeriach nie tylko w Europie, ale i na całym świecie, a to za sprawą Piotra Dmochowskiego, który był jego zagorzałym fanem i który zorganizował mu wystawy w takich krajach jak Belgia, Niemcy, Francja, czy nawet Japonia.

W późniejszym okresie swojej twórczości Beksiński zajął się także grafiką komputerową i to ją zaczął wykorzystywać do tworzenia swoich prac.

Artysta został zamordowany w nocy z 21 na 22 lutego 2005 roku przez jednego
ze swoich współpracowników, który zadał mu siedemnaście ran kłutych.