Piotr Waldo - charakterystyka postaci

Piotr Waldo urodził się około roku 1140 i początkowo był burgundzkim kupcem mieszającym w Lyonie. W roku 1170 miało miejsce przełomowe w jego życiu wydarzenie - po przypadkowym wysłuchaniu Żywota Świętego Aleksego zdecydował się bowiem porzucić swoje dotychczasowe życie i zająć się szeroko rozumianą działalnością filantropijną oraz pasją religijną. Trzy lata później chcąc maksymalnie upodobnić się do apostołów, złożył śluby ubóstwa a następnie cały posiadany przez siebie majątek rozdał swojej żonie, od której odszedł, córkom oraz potrzebującym. Rozpoczął żywot wędrownego kaznodziei świeckiego, nawołując społeczeństwo oraz hierarchię kościelna do wyrzeczenia się dóbr doczesnych oraz samodzielnie studiując Biblię oraz pisma Ojców Kościoła. W niedługim czasie zyskał sobie przychylność wielu osób, które stały się jednocześnie jego uczniami i naśladowcami.

Niemiesząca się w ramach nakazów wiary katolickiej działalność Piotra Waldo doprowadziła go około roku 1177 do konfliktu z lokalnymi władzami kościelnymi a także świeckimi. Stało się tak, ponieważ zgodnie z prawem kanonicznym dopuszczał się on herezji z racji zajmowania się działalnością kaznodziejską i teologią bez odpowiedniego wykształcenia oraz ślubów kapłańskich. Podczas osobistego spotkania z papieżem Aleksandrem III w Rzymie w roku 1179, Piotr Waldo uzyskał przyzwolenie na dalsze nawoływanie do dobrowolnego ubóstwa, ale jednocześnie kategoryczny zakaz głoszenia kazań wchodzących z zakres kompetencji duchownych oraz sprawowania eucharystii jako osoba świecka.

Pomimo jednoznacznego stanowiska głowy Kościoła liczba naśladowców Piotra Waldo, nazywanych już wówczas waldensami, stale rosła. Z czasem cały ruch reformatorsko-kaznodziejski wymknął się pod kontroli jego inicjatora i założyciela, którego intencją nigdy nie było wchodzenie w otwarty konflikt z Kościołem, ponieważ kolejne grupy w jego obrębie jawnie nie przestrzegały nakazów papieża. Doprowadziło to do sytuacji, w której w roku 1184 na synodzie w Weronie papież Lucjusz III wydał specjalną bullę, w której zaliczył waldensów jednoznacznie do grona heretyków oraz nakazał wszelkim władzom świeckim bezwzględnie ścigać i likwidować w zarodku kolejne ich skupiska. W roku 1217 Sobór laterański IV oficjalnie potwierdził status waldensów jako zatwardziałych heretyków i wrogów Kościoła.

W związku z ekskomuniką papieską Piotr Waldo został zmuszony do opuszczenia Francji i udania się na emigrację do Czech. W roku 1217 w drodze na wschód Piotr Waldo zmarł.