Jacek Kuroń - biografia, życiorys

Jacek Kuroń, jeden z najważniejszych działaczy opozycyjnych okresu PRL-u, był nie tylko politykiem, ale również historykiem, publicystą i pedagogiem. Odegrał bardzo ważną rolę na scenie polityczno-społecznej państwa polskiego.    

Kuroń urodził się we Lwowie 3 marca 1934 roku. W roku 1949 przystąpił do Związku Młodzieży Polskiej (ZMP), gdzie działał aktywnie przez dłuższy czas, a w 1952 został instruktorem harcerstwa. W tym samym roku przystąpił również do PZPR, skąd został usunięty dwukrotnie w późniejszym czasie.

W 1957 roku ukończył studia na wydziale historii Uniwersytetu Warszawskiego. Dwa lata wcześniej wybrano go komendantem tzw. Hufca Walterowskiego, któremu przewodził aż do roku 1961. W 1955 zaczął również uczestniczyć w zebraniach klubu Krzywego Koła.

Z PZPR został usunięty po raz pierwszy w 1953 roku za krytykę koncepcji ideowej partii. W 1957 roku przystąpił do niej znowu, jednakże sytuacja powtórzyła się, gdy w 1964 razem z Karolem Modzelewskim wystosował „List Otwarty do Partii”, gdzie ponownie wyraził swoje niezadowolenie z jej działalności. Władze partii zareagowały natychmiast i usunęły z niej Kuronia. Dodatkowo otrzymał wyrok trzech lat pozbawienia wolności (po dwóch latach-1965-67-został wypuszczony).

Rok później, w 1968, Kuroń został oskarżony o organizację strajków studenckich (rzecz rozeszła się o zdjęcie z repertuaru Teatru Narodowego „Dziadów” w reżyserii Kazimierza Dejmka, Kuroń był jednym z głównych inicjatorów protestu) i ponownie osadzony w więzieniu, tym razem otrzymawszy wyrok skazujący na trzy i pół roku pozbawienia wolności. Z więzienia został zwolniony warunkowo w 1971 roku.

W 1975 roku Kuroń został współautorem słynnego Listu 59., w którym razem z J. Karpińskim i J. Olszewskim wyraził swój sprzeciw wobec zmian w Konstytucji. Rok później przyczynił się również do powstaniu KOR-u (Komitetu Obrony Robotników), gdzie przepływały informacje na temat represji.

W 1978 roku został wykładowcą Towarzystwa Kursów Nauk a także członkiem czasopisma „Krytyka”.

W okresie stanu wojennego był internowany i więziony (lata 1981- 84). W latach 1988-90 był członkiem Komitetu Obywatelskiego NSZZ „Solidarność”, brał również udział w obradach Okrągłego Stołu.

W rządzie Tadeusza Mazowieckiego i Hanny Suchockiej Kuroń był ministrem pracy i polityki socjalnej (lata 1989-90 oraz 1992-93), a w latach 1989-2001 posłem na sejm.

W 1995 roku kandydował na urząd prezydenta RP, otrzymując 9,23 % głosów (co dało mu trzecie miejsce).

W 2000 roku wraz z drugą żoną (pierwsza, Grażyna zmarła w czasie stanu wojennego) otworzył Uniwersytet Powszechny im. Jana Józefa Lipskiego w Treremiskach na Podlasiu, którego był rektorem.

Kuroń uhonorowany został między innymi takimi odznaczeniami jak Order Orła Białego, francuską Legią Honorową, niemieckim Orderem Zasług, a w 2001 roku Orderem Ecce Homo.

Zmarł 17 czerwca 2004 roku w Warszawie.