Katarzyna Kozyra - biografia, życiorys

Katarzyna Kozyra, kontrowersyjna polska artystka współczesna, urodziła się w Warszawie w 1963 roku. Od 1985 do 1988 roku studiowała germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1993 roku ukończyła również Akademie Sztuk Pięknych. Jej opiekunem artystycznym w okresie studiów był Grzegorz Kowalski a jej pracą dyplomową była szokująca „Piramida zwierząt” (1993 rok). Przedstawiała ona spreparowane ciała kota , psa, konia i koguta ułożone na sobie. Instalacja miała być artystycznym wyrazem buntu przeciwko masowemu zabijaniu zwierząt w celach przemysłowych. Sztuka wywołała żywą reakcję prasy oraz krytyków sztuki, których opinie były skrajnie różne.

Kozyra stała się tym samym artystką rozpoznawalną i wzbudzającą zainteresowanie mediów. Wszystkie jej kolejne prace (między innymi „Więzy krwi” z 1995 roku i „Łaźnia męska” z 1999 roku) były szeroko komentowane na forum publicznym. Projekt „Olimpia” pochodzący z 1996 roku i składający się z filmu i zdjęć, dokumentował osobistą walkę artystki z nowotworem. Kozyra pragnęła przywrócić swoją pracą godność choremu ciału i wydobyć ze sfery niewidzialności  i przemilczeń ludzi chorujących na raka. Celem „Olimpii” było również oswojenie społecznego strachu przed nowotworem.

Duże kontrowersje zbudziła jej kolejna praca zatytułowana „Łaźnia żeńska” z 1997 roku. Artystka utrwaliła z pomocą ukrytej kamery nieświadome obserwacji kobiety w łaźni. Celem tej manipulacji miało być ukazanie kobiety w sytuacji intymnej, naturalnej, w której niczego i nikogo nie musi udawać. „Łaźnia żeńska” była głosem protestu wobec wpychania kobiet w sztuczne kanony piękna i obyczajowości.

W 1997 roku Katarzyna Kozyra otrzymała prestiżowy Paszport „Polityki”. W 1999 roku prace artystki reprezentowały Polskę na Międzynarodowym Biennale Sztuki w Wenecji. Kozyra otrzymała wówczas wyróżnienie honorowe za wideoinstalację „Łaźnia męska”. W swej sztuce artystka często inspirowała się muzyką i literaturą. Przykładem może być projekt artystki, w którym wykorzystała choreografię Wacława Niżyńskiego do „Święta wiosny” Igora Strawińskiego.

Artystka związana jest z warszawską Zachętą, której prezentuje większość swoich prac.