Jan Długosz - biografia, życiorys

Jan Długosz urodził się 1 grudnia 1415 roku w Brzeźnicy. Jego ojcem był Jan Długosz z Niedzielska herbu Wieniawa, który otrzymał starostwo w rodzinnej miejscowości historyka, za zasługi podczas bitwy pod Grunwaldem. Matką była Beata, której ojcem był Marcin z Borowna. Rodzina kronikarza należała do stanu szlacheckiego, jednakże nie była zamożna.

Długosz rozpoczął swoją edukację w szkole parafialnej, w miejscowości Nowy Korczyn. Po zakończeniu tego etapu nauki, młody Jan podjął studia na Akademii Krakowskiej. Nauki pobierał przez trzy lata, ale nie udało mu się zdobyć żadnego tytułu . Podjął pracę w kancelarii biskupa Zbigniewa Oleśnickiego w Krakowie, gdzie pełnił funkcję notariusza. Współpracował z duchownym od roku 1433 do 1455. Był jego prawą ręką i jednym z najbardziej zaufanych pracowników. Kiedy zmarł Oleśnicki, Długosz poświęcił się służbie królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi. Został on wychowawcą  jego synów. Funkcję tą piastował od roku 1467. Jako, że był osobą wykształconą, elokwentną i godną zaufania, król powierzał mu odpowiedzialne zadania. W roku 1848 został mianowany arcybiskupem lwowskim.

Jednakże tym, czym zasłynął w historii Polski, a zwłaszcza literatury i historiografii, były jego publikacje dotyczące dziejów naszego kraju. Jednym z najważniejszych dzieł, jakie wyszło z pod pióra Długosza, były „Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego” czy „Życie św. Stanisłwa biskupa krakowskiego”, a także szereg prac dotyczących np. herbów polskich, wyglądu chorągwi odebranych Krzyżakom pod Grunwaldem, czy spis majątków Kościoła.

Dzieła Długosza są nieocenionym źródłem wiedzy o epoce. Nie tylko dostarczają informacji na temat sytuacji politycznej kraju, ale dają pełny obraz państwa. Możemy z nich poznać mentalność ówczesnych Polaków, ich kulturę, a nie wyłącznie wydarzenia historyczne i okoliczności ich zajścia oraz skutki podjętych działań.

Jan Długosz zmarł 19 maja 1480 roku w Krakowie.