Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord - biografia, życiorys

Talleyrand, właściwie Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, urodził się 2 lutego 1754 roku w Paryżu, a zmarł 17 maja 1838 również w Paryżu. Od urodzenia miał zniekształconą nogę, przez którą kulał. Nazywano go z tego powodu „kulawym diabłem”. Wychowywany był przez opiekunkę. Publicznie upokorzono jego matkę za zaniedbanie syna, który był przecież potomkiem znamienitego rodu. W taki sposób znalazł się na dworze swojej prababki – Franciszki de Rochechouart-Mortemart. Po powrocie do stolicy Francji poznał swojego późniejszego przyjaciela – Augusta de Choiseula-Gouffiera. Wbrew swojej woli zostaje przez despotycznych rodziców wysłany na naukę na duchownego do seminarium św. Sulpicjusza.

Otrzymał święcenia kapłańskie w roku 1775, ale o mały włos wcześniej nie został z seminarium wyrzucony z powodu swojego beztroskiego zachowania. Od Ludwika XVI otrzymał opactwo, które najprawdopodobniej rok wcześniej sam Talleyrand podpalił – do dziś nie wiadomo, w jakim celu. W opactwie Saint-Remis został wybrany na łącznika kleru z państwem. Jego zadaniem była obrona kościelnych interesów i finansów. W 1778 roku uzyskał dyplom licencjacki. Jego kariera duchownego nabierała tempa; kiedy powrócił do rodzinnego miasta, mógł już uczestniczyć w posiedzeniach Rady Królewskiej. Po wielu perypetiach, w tym z aferą naszyjnikową, w której również brał udział, został biskupem Autun.

Wyświęcono go 4 stycznia 1789 roku. Powrócił do swojej diecezji jedynie na miesiąc, aby tam zyskać nominację do Stanów Generalnych – zgromadzenia skupiająca przedstawicieli różnych stanów, których zadaniem jest przede wszystkim ustalanie podatków. Wygrał i wrócił do Paryża, jak szybko mógł. Następne cztery lata jego życia pełne były politycznych zawiłości. Talleyrand próbował zmienić system administracyjny Francji, jednak Ludwik XVI nie poparł jego reform. Skoro tylko stwierdził, że w skarbcu królewskim nie ma pieniędzy, zasugerował, aby zabrano je kościołowi, który złota ma w nadmiarze. 12 kwietnia tego samego roku odmówił podpisania petycji, która zablokowałaby propozycję zniesienia religii katolickiej jako państwowej.

Stanął także za uchwaleniem konstytucji cywilnej kleru, która sprowadzała Kościół jako instytucję pod rządy państwa. Wynikiem tej ustawy był rozłam we Francji. W roku 1792 musiał uciekać z Francji w zorganizowanym pośpiechu, gdyż wyraził się niepochlebnie o wydarzeniach z 20 czerwca. 7 września otrzymał paszport prywatny od Dantona, którego wcześniej nachodził tak długo, aż w końcu otrzymał to, co chciał. Wyjechał do Anglii. Był poszukiwany. W końcu i premier Anglii poinformował go, że musi opuścić Londyn.

W roku 1794 przysiągł wierność Stanom Zjednoczonym oraz Pensylwanii. Jednocześnie kontaktował się z pozostawionymi we Francji przyjaciółmi, którzy załatwili skreślenie go z listy emigrantów. Talleyrand mógł powrócić do Francji. Dzięki protekcji i koneksjom pani de Stael udało się załatwić nominację Talleyranda na ministra spraw zagranicznych. W polityce biskup Autun dążył do upadu Dyrektoriatu oraz zakończenia wojny.

Szybko nawiązał przyjazne stosunki z Napoleonem Bonaparte. Pozostawał najlepszym łącznikiem pomiędzy Francją a Stanami Zjednoczonymi, mimo iż nie krył się z działaniami korupcyjnymi. Niedługo potem doszło do obalenia Dyrektoriatu. Władzę przejął Napoleon Bonaparte.

Był jednym z głównych negocjatorów francuskich tamtych czasów. Ożenił się z Katarzyną Grand na wyraźne żądanie Napoleona, który nie wiedział, czy Talleyrand jest biskupem, czy tylko się za niego podaje. Po zawarciu związku małżeńskiego miał kochankę – Dorotę de Talleyrand-Périgord (żonę swojego bratanka). Nie miał powołania do bycia duchownym – robił wszystko, aby o tym społeczeństwu przypomnieć. Był jednym z lepszych negocjatorów, jakich miała Francja.