Jerzy II Rakoczy - biografia, charakterystyka i działania w roku 1657

Jerzy II Rakoczy (1621-1660), po zawarciu traktatu w Radnot (6 grudnia 1656 roku), przystąpił do najazdu na Rzeczpospolitą. Ofensywa jego trwała od stycznia do lipca roku 1657. Najazd rozpoczął zdecydowanym uderzeniem - udało mu się zdobyć Kraków, gdzie pozostawił garnizon, a przejeżdżając przez Małopolskę stosował taktykę spalonej ziemi. Nie miał jednak szczęścia do sojuszników. Po połączeniu się z armią Karola X Gustawa udał się wraz z nim w pościg. Ścigali Stefana Czarnieckiego, który do tej pory prowadził ze Szwedami skuteczną walkę podjazdową. Miano położyć temu kres. Wojnę Szwecji wypowiedziała Dania i Karol Gustaw przeniósł się na front duński. Był czerwiec roku 1656. Od tej pory Jerzy II Rakoczy rozpoczął pasmo porażek. Został pokonany pod Magierowem oraz Czarnym Ostrowem, a 23 lipca zmuszony do podpisania kapitulacji. Wcześniej opuściły go wojska kozackie, nad którymi sprawował zwierzchnictwo.

Jerzy II Rakoczy w wspomnieniach Karola X Gustawa zyskał nieprzychylny obraz. Król Szwedzki potrafił docenić odwagę nawet u przeciwnika (czego przykładem jest chociażby Stefan Czarniecki), natomiast Rakoczego wspominał jako niestroniącego od alkoholu sojusznika z przymusu. Drażniło szwedzkiego władcę, że podczas narad wojennych Rakoczy nie wykazywał większego zainteresowania taktyką i planami. Z wojny w potopie wycofał się w lipcu roku 1657, kiedy to został pokonany. Zginął trzy lata później w innej walce - o władzę w Siedmiogrodzie.