Potop szwedzki - bitwa pod Chojnicami

Bitwa pod Chojnicami rozegrała się dnia 2 stycznia 1657 roku. Była to właściwie niewielka potyczka, ale wojsko polskie zostało zmuszone do cofnięcia się. Wszystko rozpoczęło się parę dni wcześniej, kiedy to Ludwika Maria chciała się przedostać do swego męża, na Pomorze. Jan  Kazimierz stacjonował wówczas pod Gdańskiem. Karol Gustaw chciał królowej zagwarantować bezpieczne przejście, ale ona odrzuciła propozycję, uważając że wdawanie się w układy z wrogiem nie jest właściwą metodą postępowania. Każdy pamiętał jeszcze początek potopu i fakt, że liczne grono spośród szlachty stanęło po stronie króla Szwecji. Ludwika Maria była wówczas jedną z tych niewielu osób, które zagrzewały do walki. Prawdopodobnie dzięki niej także i Stefan Czarniecki nie stanął u boku Karola Gustawa, po tym jak został sam na placu boju, bo Jan Kazimierz wyjechał na Śląsk. Królowa zwróciła się właśnie do Czarnieckiego z prośbą, aby towarzyszył jej wraz ze swym wojskiem w przeprawie na Pomorze. Podczas podróży orszak został zaatakowany w dniu 2 stycznia. Nieprzygotowane wojsko, zaskoczone podczas odpoczynku, wycofało się do Nakła. Do walnej bitwy więc nie doszło. Królowa zażądała, aby udać się do Jana Kazimierza, który został odcięty od reszty kraju. Niewiele dało poparcie Czarnieckiego, bowiem hetmani byli przeciwni. Dopiero pieniądze królowej sprawiły, że kontynuowano pochód. Czarniecki, wsławiony podjazdową walką, omijał szwedzkie zasadzki i niebawem dotarł do Jana Kazimierza.