Józef Czechowicz „Wigilia” - interpretacja i analiza

Kolęda to rodzaj pieśni śpiewanej podczas Świąt Bożego Narodzenia i zwyczaj pielęgnowany wśród katolickich rodzin. 

W tym przypadku poeta dostosowuje słowa kolędy do zastanej sytuacji, bawi się nimi, doprowadzając jednocześnie do skontrastowania świata boskiego i ludzkiego. 

„Ty nigdy nie będziesz chodził o kulach” – dychotomia między ludzkim a boskim światem jest bardzo widoczna. Podmiot liryczny zdaje się mówić, że Bóg pozostaje poza sprawami, pośród których poruszają się pozostali. 

Jednocześnie na koniec ujawnia się świadomość beznadziejności sytuacji ludzi i dopuszcza rację wątpiących. Okazuje się bowiem, że nawet Bóg nie jest w stanie zmienić pewnych rzeczy, pomóc niektórym ludziom: 

„po bramach śpią ludzie centurie chór

ich sianem stajenki jest asfalt i beton”

Czechowicz posłużył się formą zbliżoną do piosenki, kolędy poprzez powtórzenie w każdej strofie refrenu „lulajże Jezuniu”. W ostatniej strofie pojawia się sformułowanie „lulajże człowieku”, który jest „ulubionym pieścidełkiem samotności”, co sugeruje, że człowiek pozostawiony jest samemu sobie.

Wiersz Czechowicza pt: ,,Wigilia” składa  się z  trzech strof, jest to wiersz biały, bezrymowy, brak w nim także interpunkcji i wielkich liter.