Motyw cierpienia w literaturze na przykładzie „Księgi Hioba” - opracowanie

Księga Hioba jest jednym z najbardziej znanych traktatów o cierpieniu. Powstała najprawdopodobniej między III a V w. p.n.e. i ponoć została napisana przez Mojżesza. Zawiera 42 rozdziały w języku hebrajskim i wyróżnić w niej można m.in. gatunki takie jak: dialogi, mowy sądowe czy lamenty.

Najważniejszym problemem zawartym w księdze jest cierpienie. Okazuje się ono nie karą za złe uczynki, gdyż Hiob był wzorowym chrześcijaninem. Poddanie człowieka cierpieniu to swego rodzaju sprawdzian jego wierności wobec Boga i pouczenie dla przyszłych pokoleń.

Hiob mieszkał w ziemi Us, posiadał liczne potomstwo, przestrzegał przykazań Bożych i żył ze wszystkimi w zgodzie. Bóg widząc, że ma tak wiernego sługę, błogosławił mu i zsyłał szczęście. Jednak pewnego razu szatan namówił Boga, aby ten wystawił Hioba na próbę, argumentując, iż Hiob jest oddany Bogu tylko dlatego, że ma wszystko, czego mu trzeba i gdy Bóg odbierze mu to, co najbardziej ukochał, Hiob na pewno się od Niego odwróci.

Pozbawił więc Bóg swojego sługę wszystkich posiadłości i plonów oraz odebrał mu dzieci. Hiob zasmucił się bardzo, ale powiedział tylko: „Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam wrócę. Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!”. Tymi słowami udowodnił, że ufa Bogu i chce przyjąć z Jego rąk to, co On uważa za słuszne mu zesłać.

Kolejna rozmowa szatana z Bogiem owocuje wystawieniem Hioba na kolejną próbę. Tym razem Bóg zsyła na niego trąd, z powodu którego mężczyzna cierpi katusze. Trzeba pamiętać, iż trąd był chorobą nie tylko wyniszczającą fizycznie oraz bardzo bolesną, ale także mającą znaczenie kulturowe – uważany była za chorobę nieczystych. Kiedy przerażona małżonka nakłaniała Hioba, by przeklął Boga, ten odpowiedział tylko: „Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy?”. Okazuje się, że i tym razem Hiob nie dał się ponieść gniewowi.

Kiedy przyjaciele Hioba - Elifaz, Bildad i Sofar - dowiedzieli się o zesłanym na niego cierpieniu, przyszli go odwiedzić. Dawali mu różne rady, napominali, strofowali, nakłaniali, by wyznał swe winy, gdyż Bóg nie zsyła kar na sprawiedliwych, a jedynie na grzeszników. Na zapewnienia Hioba o własnej niewinności, jeden z przyjaciół stwierdził, że Pan zesłał trąd z powodu grzechów nieuświadomionych. Mężczyzna pozostał jednak pewny swego.

Pomimo wielkiej wiary, Hiob był „tylko człowiekiem”. Nie milczał przez cały czas choroby, ale lamentował i „wadził się” z Bogiem. Przeklinał dzień swojego poczęcia i narodzenia, prosił Pana o chwilę wytchnienia lub uzmysłowienie mu win, za które cierpi. Jednak między chwilami skargi i rozpaczy pojawiały się także myśli, iż Bóg nie zawsze karze tylko złoczyńców, ale wystawia na próbę także tych, których najbardziej kocha.

Po jakimś czasie Bóg wreszcie odzywa się do swojego sługi z pytaniem o jego postawę. I tym razem Hiob ukazuje pełną pokorę. Bóg widząc to, napomina przyjaciół, stwierdza, iż byli niesprawiedliwi w osądzie Hioba i że mówili nieprawdę o samym Bogu. Hioba zaś uzdrawia, pomnaża w dwójnasób jego dotychczasowe dobra, ofiarowuje mu dziesięcioro dzieci i zachowuje w dobrym zdrowiu przez następne sto czterdzieści lat.

Opowieść o Hiobie przedstawia nam wiele różnych odmian cierpienia. Mężczyzna znosił męki nie tylko z powodu utraty dobytku i swoich ukochanych dzieci, ale także z powodu własnej choroby. Dręczył go również niepokój z powodu zesłanej na niego kary, której przyczyn nie mógł zrozumieć. Dodatkowo strofowała go żona oraz przyjaciele. Hiob został sam.

Jednak wszystkie te nieszczęścia nie zachwiały jego wiary w Boga. Hiob ufał, że wszystko, co zsyła Pan, ma jakiś cel, nawet jeśli on sam tego nie rozumie. Ufny w działania Najwyższego postanowił poddać się Jego woli i nie zawiódł się, gdyż Bóg ceni wytrwałość w wierze i nagradza tych, którzy bez względu na okoliczności zachowują ją i przestrzegają Jego przykazań.