Aleksander Kamiński - biografia, życiorys

Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 roku w Warszawie. Jego ojcem był Jan Kamiński, który z wykształcenia był farmaceutą. Zmarł w roku 1911.

Kiedy Kamiński miał dwa lata, jego rodzina przeprowadziła się do Kijowa. Tu ukończył rosyjską szkołę powszechną. W roku 1914 Kamińscy osiedlili się w Rostowie, a dwa lata później w Humaniu. Aleksander musiał pomóc matce w utrzymaniu domu. Kiedy owdowiała, ich sytuacja materialna uległa pogorszeniu. W związku z tym w 1916 roku, jako chłopiec, podjął pracę gońca w banku. W styczniu 1918 roku wstąpił do pierwszej męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. W tym momencie rozpoczęła się jego przygoda z harcerstwem. Rok później objął funkcję drużynowego, a następnie przybocznego hufca. Możemy się domyślać, że sprawdzał się jako dowodzący drużyną, ponieważ już w maju 1920 roku powierzono mu całe Gniazdo Humańskie. W tym czasie uczęszczał do szkoły średniej.

W roku 1921 powrócił z matką do kraju. Rok później zdał maturę i rozpoczął studia. Po ich zakończeniu otrzymał posadę nauczyciela historii w jednym z warszawskich gimnazjów. W roku 1930 do jego obowiązków należało również zarządzanie bursą Związku Osadników Wojskowych. Zmysł organizacyjny Kamińskiego wydaje się nigdy nie być uśpiony. Pomimo zaangażowania w wychowywanie młodzieży, znajdował czas na zajmowanie się sprawami organizacyjnymi. Był jednym z założycieli Związku Zawodowego Wychowawców.

Miłość do harcerstwa nigdy w Kamińskim nie umarła. Kiedy tylko nadarzyła się stosowna okazja, wrócił do tego, co kochał. W roku 1932 został drużynowym I Pruszkowskiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego. Warto zaznaczyć, że w latach 1925-1927 pełnił funkcję komendanta hufca. Przez około rok był komendantem Chorągwi Mazowieckiej ZHP (1928-1929). Nie zapominał o swoich obowiązkach jako pedagoga. Chciał je połączyć z harcerstwem. Wynikiem owej hybrydy były książki dla najmłodszych. Mowa o „Antku cwaniaku”, „Książce wodza zuchów” oraz „Kręgu rady”, wydanych kolejno w latach 1932, 1933 i 1935. Miały one charakter dydaktyczny. We wrześniu 1937 poświęcił się na jakiś czas pracy z najmłodszymi jako kierownik Wydziału Zuchów w Głównej Kwaterze Harcerzy.

Kamiński, jako harcerz, działał na arenie międzynarodowej. W czasie wakacji roku 1934 prowadził kurs dla zuchów w miejscowości Brenna, w którym brały udział dzieci z różnych krajów. Uczestniczył również w Jamboree, który odbywał się w roku 1929 w Wielkiej Brytanii, w 1933 roku na Węgrzech, a w 1937 w Holandii. Dodatkowo wziął udział w konferencji poświęconej zuchom, która odbyła się w lipcu 1939 roku w Edynburgu.

Dnia 12 września 1939 roku Kamiński znalazł się w Warszawie. Był w Komendzie Pogotowia Harcerzy. Niespełna miesiąc później został członkiem „Pasieki”, czyli Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Od 5 listopada wydawał „Biuletyn Informacyjny”. Na łamach „Przeglądu Propagandowego” ukazał się jego artykuł, który nosił tytuł „Podstawy ideowe propagandy wojskowej”. W grudniu 1940 roku został komendantem Organizacji Małego Sabotażu zw. „Wawer”. Komórka zajmowała się uprzykrzaniem życia Niemcom. Harcerze rysowali znaki „Polski Walczącej” w miejscach publicznych, pisali obraźliwe napisy pod adresem okupanta czy roznosili ulotki służące propagandzie. Kamiński, choć dowódca, sam brał udział w tych akcjach. Świadczy to najlepiej o tym, jak rozumiał idee harcerstwa, a zwłaszcza braterstwa.

W roku 1944 powstała książka, która opowiadała o losach takich bohaterów, jakich autor spotykał wokół siebie każdego dnia – o harcerzach, którzy się poświęcali, narażali, a często ginęli w słusznej sprawie. Jej tytuł brzmiał „Kamienie na szaniec”.

Po wojnie Aleksander Kamiński został asystentem na wydziale pedagogiki, na uniwersytecie w Łodzi. Stanowisko to piastował do roku 1950. Osiem lat później powrócił na uczelnię. Jako że w roku 1947 zdobył tytuł doktora filozofii i pogłębiał nadal swoją wiedzę, w roku 1959 habilitował się. W marcu, niemalże dziesięć lat później, otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Na cztery lata przed śmiercią powrócił do Warszawy. Tam, dnia 15 marca 1978 roku, zmarł.