Goethe „Faust” - czy Faust zasłużył na zbawienie? Wypracowanie

Johann Wolfgang Goethe w dramacie „Faust” wykreował bohatera pełnego sprzeczności. Faust był wybitną i wrażliwą jednostką. W pełni poświęcił się zdobywaniu wiedzy. Do perfekcji opanował takie dziedziny nauki jak: prawo, medycyna, filozofia oraz teologia. Faust był świadomy swojego geniuszu i własnej wyższości nad innymi ludźmi. Zatracił się w tym wszystkim do tego stopnia, że był skłonny podpisać pakt z diabłem, by poszerzyć sobie granice dostępności wiedzy.

Diabeł zapewnił Faustowi, iż zapewni mu wszelkie dostatki, nagrody oraz przyjemności: wieczną młodość, wspaniałe towarzystwo, możliwość odbywania wędrówki w czasie i przestrzeni oraz - co najważniejsze - miłość. Zaaferowany spełnianiem własnych życzeń, Faust przestał przejmować się losem innych ludzi. Jego egoistyczne działania i ślepe przekonanie o słuszności każdej podjętej decyzji doprowadziły do wielkiego nieszczęścia. Faust, przekazując zbyt silny lek nasenny dla matki swojej ukochanej, przyczynił się do jej śmierci. Stając w obranie Małgorzaty, dopuścił się morderstwa jej brata. Jego ukochana trafiła zaś do więzienia, wcześniej zabijając największy dowód miłości jej i doktora - dziecko. Sama powierzyła się łasce Boga i została ostatecznie zbawiona.

Wieść o śmierci ukochanej Małgorzaty wstrząsnęła Faustem. Był to dla niego moment swoiście przełomowy, bowiem filozof i doktor uświadomił sobie, jak złą drogę obrał w swoim życiu. Postanowił rozpocząć egzystencję aktywną, wiedzioną dla dobra innych ludzi. Budzi się w nim szczere pragnienie stworzenia utopijnego świata, gdzie wszyscy żyliby dostanie, w błogostanie. Faust na zajętych ziemiach stworzył własne państwo, na którego czele stanął. Swoje rządy opierał na idealistycznej koncepcji państwa.

Można powiedzieć, iż Faust, biorąc pod uwagę jego własną - zmodyfikowaną już - postawę oraz aktywnością na rzecz wszystkich ludzi, zasłużył na zbawienie. Jest to postać wykreowana bardzo realistycznie - posiada zalety, ale i wady. Chociaż na początku postępowanie Fausta budzi mieszane uczucia, to w ostateczności jego działania nastawione były na uszczęśliwienie każdego człowieka (przynajmniej tak wyobrażał to sobie doktor). 

Bóg dopuścił Fausta do zbawienia, ponieważ wiedział o tym, że aby dojść do poznania najwyższych i najważniejszych wartości w życiu, trzeba najpierw zbłądzić. Błądzenie i poszukiwanie to działania typowo ludzkie, wynikają z niedoskonałości naszych zdolności poznawczych i ludzkiej skłonności do grzechu. Biorąc zatem pod uwagę zasadę: „Nie ważne, jak się zaczyna, ważne jak się kończy”, Faust zasłużył na zbawienie. Nie należy również zapomnieć, że miłość, jako najdoskonalsze uczucie na świecie, stała się udziałem Fausta - mimo że losy jego i Małgorzaty były losami tragicznymi, uczucie, jakie żywił do dobrej i niewinnej kobiety, uwzniośliło go oraz oczyściło. Małgorzata zaś, dostąpiwszy zbawienia, z pewnością wypraszała u Boga łaskę dla Fausta. Można by więc powiedzieć, iż miłość Małgorzaty do doktora jest miłością ocalającą.