Jak oceniasz Danusię? Jadwiga Korczakowska „Spotkanie nad morzem”

Danusia, główna bohaterka opowiadania Jadwigi Korczakowskiej „Spotkanie nad morzem” jest jedenastoletnią dziewczynką, jedynaczką, wychowywaną w pełnej rodzinie. Przyjeżdża na miesiąc nad morze, ponieważ jej rodzice chcą zrobić remont mieszkania. Początkowo pobyt nad morzem nudzi Danusię, dziewczynka nie potrafi bawić się sama, narzeka, że morze nie jest tak interesujące jak sobie to wyobrażała. Źle ocenia także otaczających ją ludzi – właścicielkę domu o nazwie Pisanka, panią Adę Rudzką, jej teściową czy też Elzę.

Danusia jest, jak to z jedynaczkami bywa, trochę rozpieszczona, dlatego sprawia wrażenie ciągle niezadowolonej. Dziewczynka nie ma własnego zdania, przejmuje poglądy innych, jest też ogromnie samotna. Wiecznie zapracowany tata ma dla niej czas tylko w weekend, a mama także nie narzeka na brak zajęć. Dopiero pod wpływem znajomości z Elzą, Danusia zmienia się. Kiedy odkrywa, że koleżanka jest niewidoma, czuje potrzebę zaopiekowania się koleżanką. Dziewczynki spędzają razem coraz więcej czasu i są coraz bardziej zżyte. Dla Danusi świat, w jakim żyje Elza, jest całkowicie egzotyczny i odmienny. Zaczyna rozumieć, że w porównaniu z koleżanką ma niemal wszystko – kochająca rodzinę (Elza jest sierotą), zdrowie (Elza nie widzi), znajomych (Elza jest sama, nie chodzi do szkoły). Mimo tych ogromnych różnic to Elza jest w stanie przekazać Danusi radość życia. Będąc niewidomą nauczyła się poznawać świat i czerpać radość z tego co ją otacza za pomocą innych zmysłów – słuchu, dotyku, orientacji w terenie. Paradoks polega na tym, że niewidoma Elza bardziej cieszy się życiem niż pełnosprawna Danusia.

Nie można jednak Danusi oceniać źle – po spotkaniu z Elzą potrafi się zmienić, umie być przyjaciółką i zaoferować przyjaźń. To bardzo ważne, Danusia zmienia się nie tylko w stosunku do Elzy ale także do pani Ady Rudzkiej. Na początku oceniała ją jako osobę nieciekawą, ale kiedy dowiaduje się, że właścicielka Pisanki straciła męża i córkę, a na dodatek jest osobą pogodną i wesołą, zaczyna traktować panią Adę zupełnie inaczej. Danusia zdaje sobie sprawę ze swoich błędów, rozumie, że była samolubna i grymaśna, nie mając właściwie do tego żadnych powodów, a osoby które mogłyby takie powody mieć, choćby w związku z tragedią jakie je dotknęła, nie zachowują się w ten sposób.

Zmiana w zachowaniu i postępowaniu Danusi zostaje nagrodzona w symboliczny sposób na końcu opowieści. Elza jedzie do Torunia na konsultacje lekarskie, jest nadzieja, że uda się uratować jej oczy. Danusia widzi, że nawet najbardziej ponure historie mogą skończyć się szczęśliwie. Uważam, że dziewczynka zasługuje na pochwałę, ponieważ potrafiła się zmienić, zrozumieć innych ludzi, przyznać się (przynajmniej przed sobą) do własnych błędów. Wydaje mi się, że mógłbym zaprzyjaźnić się z kimś takim, jak Danusia.