Walka dobra ze złem - Motyw walki dobra ze złem - opracowanie na podstawie wybranych utworów literackich

Od początku istnienia literatury, pojawia się w niej motyw walki dobra ze złem. Jest tak szczególnie w przypadku powieści fantasy, przygodowych, obyczajowych ale nie tylko. Bohaterowie poezji i prozy nieustannie muszą zmagać się z najróżniejszymi przeciwnościami losu, które można scharakteryzować jako zło, aby zdobyć upragnione cele - miłość, sławę, władzę, uwielbienie, aby udowodnić sobie, że mogą dokonać wszystkiego, czego tylko w głębi duszy zapragną.

Najbardziej reprezentatywnym przykładem jest trylogia Johna Reula Ronalda Tolkiena pod tytułem „Władca Pierścieni”. Głównym bohaterem powieści jest hobbit - Frodo Baggins, którego powinnością będzie zniszczenie Pierścienia Władzy w czeluściach ognistej Góry Przeznaczenia. Pierścień, którego przypadkowo zostaje właścicielem, symbolizuje zło, nikczemność i okrucieństwo całego świata. Zadaniem Froda będzie unicestwienie i zneutralizowanie piekielnych mocy. Nie będzie to jednak łatwe, gdyż zło, na czele z podłym Sauronem nieustannie będzie stawiało coraz to nowe przeszkody na drodze odważnego bohatera.

W powieści tej John Reul Ronald Tolkien przedstawia walkę pomiędzy światem dobra, a światem zła. Toczy się ona na wielu płaszczyznach - również i w strefie psychicznej samego bohatera, który pod wpływem siły pierścienia zmienia się, magiczny przedmiot pochłania jego emocje i przekształca ją w negatywne uczucia. W batalii tej decydują się losy nie tylko całego Śródziemia, ale i świata, a misja powierzona małemu hobbitowi może zakończyć całą wojnę. Praktycznie przez całą fabułę utworów Tolkiena, na każdym kroku widzimy bohaterów zmagających się z tkwiącym nawet w nich złem (Boromir, Theodem, Frodo, Golum).

Kolejnym, choć równie ważnym przykładem literackiej walki dobra ze złem są losy Raskolnikowa ze „Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego. Główny bohater - Raskolnikow popełnia zbrodnię - zabija starą lichwiarkę. Dzieło rosyjskiego pisarza jest przedstawieniem psychologicznych zmagań bohatera ze swoim postępkiem. Można powiedzieć że Raskolnikow wraz z zabiciem lichwiarki, zabija samego siebie: „Czy zabiłem staruszkę? Siebie zabiłem, a nie staruszkę! Siebie samego ukatrupiłem wtedy na wieki!”. W świadomości bohatera ścierają się dobro i zło. Z jednej strony próbuje usprawiedliwić swój czyn, z drugiej strony sam siebie za to potępia. Żyje wyrzutami sumienia, w przerażeniu, że ktoś odkryje prawdę, w strachu, że ktoś o zdemaskuje i zostanie skazany na straszliwe kary za to, co zrobił.

W końcu jednak górę bierze jego poczucie sprawiedliwości i postanawia wyznać swój grzech. Spowiada się najpierw Sonii - swojej ukochanej, która symbolizuje dobro i szlachetne cierpienie, a potem udaje się na komisariat. Walka, jaką toczy ze sobą dobro i zło w książce Dostojewskiego odbywa się przede wszystkim w sferze psychicznej bohatera. Na prostą drogę pomaga mu wyjść Sonia. Nie potępia go za zabójstwo, ale staje po jego stronie, wspiera go w najcięższych chwilach. To dzięki niej Raskolnikow postanawia wyznać prawdę odpowiednim władzom, odpokutować karygodny czyn i tym samym stać się lepszym człowiekiem. Żałuje swojego czynu, czuje się nieczysty i niegodny miłości Sonii, chce na nią zasłużyć.

W wielu utworach literackich mamy okazję przyglądać się zmaganiom człowieka z dobrem i złem. Metodą prób i błędów postacie dochodzą, choć nie zawsze, do tej właściwej drogi. Wszystko zależy od podejmowanych przez nie decyzji. Bohaterowie w czasie tej podróży, jaką jest życie, poszukują samych siebie. Walka dobra ze złem staje się dla nich możliwością do stanięcia po właściwej stronie.