Wisława Szymborska „Zakochani” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór Szymborskiej „Zakochani” napisany jest głównie wierszem białym, miejscami zdarzają się również pojedyncze rymy, głównie asonanse (rymy niedokładne, polegające na zgodności brzmienia samogłosek w klauzulach). Podzielony jest on na cztery strofy o długości czterech wersów każda.

Wiersz jest przykładem liryki miłosnej, stanowiącej dużą część dorobku poetyckiego autorki. Mówi o uczuciu, będącym udziałem wszystkich chyba zakochanych - o poczuciu nieśmiertelności miłości. Nie ma w nim cynizmu, obecna jest natomiast bezgraniczna wiara i ufność w to, że miłość na zawsze zostanie taka, jaka wydaje im się w momencie największego zauroczenia sobą nawzajem.

Zakochani nie wierzą w możliwość rozstania, gdyż w chwili obecnej najważniejsze jest dla nich przebywanie razem i czują, że będzie tak już zawsze. Miłość ubogaca ich, czyni ich prawdziwie szczęśliwymi, co z kolei popycha ich do szlachetności i litości względem tych nieszczęśliwców, którzy nie dzielą z nimi wielkiego uczucia.

Zajęci są tylko i wyłącznie sobą nawzajem; żadne kuriozum tego świata nie może równać się dla nich z ukochaną osobą. Rozstanie może jawić się im wyłącznie w snach, ale jak sami twierdzą „są to dobre sny”, ponieważ... są tylko snami, a więc nie muszą się ich w zupełności obawiać w świetle dnia, w rzeczywistości.

Szymborska kreśli sylwetki zakochanych z wielką delikatnością. Ich naiwne spojrzenie na świat i miłość jest bardzo piękne, więc nie niszczy go żadnym słowem, które mogłoby mieć cyniczne zabarwienie. Bo przecież możliwe jest, że miłość tych dwojga rzeczywiście przetrwa, że naprawdę nie umrze nigdy i już zawsze będzie czynić ich tak szczęśliwymi, jak teraz.