Narracja pierwszoosobowa i trzecioosobowa - charakterystyka, przykłady, porównanie

Nararcja trzecioosobowa to narracja prowadzona w trzeciej osobie. Możemy ją podzielić na:
1. Auktorialną - w której narrator może oceniać i komentować wydarzenia, niekiedy pozwalając sobie na pewne dygresje.

Przykładem może tu być narracja w „Krzyżakach“ Henryka Sienkiewicza. Występujący w powieści narrotor nie należy do świata przedstawionego, przejawia dystans wobec opisywanych wydarzeń, jest wszystkowiedzący (to znaczy wydaje się wiedzieć wszytko na temat postaci i wydarzeń o których mówi).

2. Personalną - narrator nie ujawnia się, nie dokonuje ocen postępowania bohaterów ani nie komentuje wydarzeń.

Ernest Hemingway zastosował tego typu narrację w utworze „Stary człowiek i morze“. Narracja ta polega na beznamiętnym opisywaniu wydarzeń i zachowań bohaterów.

Narracja pierwszoosobowa, nazywana czasem pamiętnikarską, to narracja, w której osoba wypowiadająca się w utworze jest jednym z bohaterów dzieła. Narracja pamiętnikarska występuje m.in. w fragmentach „Lalki“ Bolesała Prusa (pamiętniki starego subiekta).

Narracja pierwszoosobowa jest bardziej subiektywna niż trzecioosobowa. W narracji trzecioosbowej narrator może być wszechwiedzący. Wiedza narratora pierwszoosobowego nigdy nie jest pełna. Narrotor pierwszososbowy sprawia, że czytelnik ma wrażenie prawdziwości relacji. Konsekwecja tego może być także przypisywanie wypowiedzi i odczuć narratora osobie autora (czesto niesłuszne i nieuzasadnione).