Julian Przyboś - charakterystyka twórczości Juliana Przybosia

Julian Przyboś jest poetą tworzącym w dwudziestoleciu międzywojennym. Należał on do Awangardy Krakowskiej - nazwa ugrupowania pochodzi z francuskich słów: „avant-garde” oznaczających w terminologii wojskowej przedni oddział zajmujący się badaniem terenu. Poeci zrzeszeni w Awangardzie wyznawali zasadę 3xM (Miasto, Masa, Maszyna). Ich twórczość cechowała fascynacja cywilizacją i urbanizmem. Przedstawiciele Awangardy  literaturę traktowali jako rzemiosło. Sztuka - wg nich - powinna streszczać przestrzeń świata oraz służyć społeczeństwu.

Julian Przyboś przez krytyków literatury został nazwany „budowniczym słowa”. Ten niezwykły architekt obrazu poetyckiego uważał, że artysta jest aktywnym robotnikiem, dla którego rzemiosłem jest słowo. Poezję Juliana Przybosia charakteryzują następujące wyznaczniki: przywiązanie poety do języka, nacechowanie urbanizmem, obecność erotyki, komunikatywność, dynamika.

Przyboś uważał, że wartość utworów poetyckich wzrasta poprzez nowe i niezwykle wykorzystanie słów. Nieustannemu poszukiwaniu nowych znaczeń oraz tworzeniu rozbudowanych metafor towarzyszy także ukrycia znaczenia między słowami utworu. Pierwsze dwa tomy: „Śruby” i „Oburącz” wzywają społeczeństwo do zbiorowej pracy. Wiersze są napisany zgodnie z wyznacznikami Awangardy, głoszą pochwałę urbanizmu. Bohaterowie utworów poetyckich to robotnicy, którzy pracują w mieście. Kolejne tomy: „Sponad” oraz „W głąb las” nacechowane są erotyką. Otwierają one etap dojrzałej twórczości Przybosia - poeta, rezygnując z pochwały miasta, bierze na warsztat tematykę związaną z wsią. Twórczość Przybosia charakteryzowała się dynamiką. Jego utwory są komunikatywne, poeta utożsamia się z czytelnikiem lub podejmuje z nim dialog. W wielu wierszach Przybosia dostrzegamy wątki autobiograficzne.