Miguel de Cervantes „Don Kichot z La Manczy” - charakterystyka porównawcza don Kichota i Sancho Pansy

Sanczo Pansa i Don Kichot to bohaterowie powieści Miguela Cervantesa De Saavedry. Giermek i jego pan są dwiema przeciwstawnymi, a nawet kontrastowymi postaciami.

Znaczące różnice możemy zauważyć już w ich wyglądzie. Don Kichot był chudy, smukły, wręcz spiczasty. Giermek natomiast był niski, krępy, a jego brzuch sięgał ziemi. Autor porównuje szlachcica do tyki grochu, która pnie się ku górze, do srebrnego kłosa falującego na wietrze, a także do topoli. Sanczo porównany został do bulwiastego kartofla, przyziemnej naci i przysadzistej oliwki. Również pochodzenie odróżniało ich od siebie. Rycerz pochodził z rodu szlacheckiego, lecz zubożałego, głównie za sprawą owego bohatera, który cały swój majątek roztrwonił na księgi o rycerzach. Giermek natomiast jest prostym chłopem, który lubi pieniądze. Powodem, dla którego wyruszył w podróż z błędnym rycerzem był fakt, iż ten obiecał mu w nagrodę wyspę.

Don Kichot był marzycielem, miał wspaniałą wyobraźnię dzięki której mógł żyć w takim świecie w jakim chciał, a każda nawet drobna rzecz stawała się wielkim skarbem i wielką przygodą. Jego sługa był realistą. Kiedy obaj stawali przed wiatrakami on widział młyn, rycerz – olbrzyma. Dla Don Kichota oberża była zamkiem, a dla giermka tylko noclegiem. Najbardziej uwidacznia się owa różnica w postrzeganiu świata w opisie Dulcynei. Mianowicie rycerzowi jawi się ona jako piękna, nadobna, cnotliwa dziewica. Chce walczyć o jej serce. Idealizuje ją. Czyni damą swego życia. Sanczo dostrzega w dziewczynie prostą wieśniaczkę, która jest ładna, ale nie piękna. Lubi zaloty mężczyzn, jest pracowita, ale niezbyt bystra. Mężczyzna często udaje i przytakuje swojemu towarzyszowi czy to dla świętego spokoju, czy aby nie urazić go i nie sprawić mu przykrości.

Sanczo lubił narzekać dosłownie na wszystko, a najczęściej na ból, głód i zmęczenie. Don Kichot uważał, że rycerzowi nie przystoi narzekać tak więc starał się nigdy tego nie robić. Giermek był żarłokiem, co zdradzała jego sylwetka, rycerz natomiast wędrował nie jedząc nic i nie pijąc nawet kropli wody, aż do momentu, w którym nie został zaproszony w gościnę lub nie ukończył pomyślnie misji.

Szlachcic był osobą oczytaną. Nieraz przywoływał różne historie i przykłady złych i dobrych losów rycerskich. Sanczo starał się je zapamiętać, aby w odpowiednim momencie je przytoczyć i zastosować jako argument. Myślę, że giermek nie był osobą zbyt pracowitą. Z całą pewnością dzięki swojemu uporowi umiał postawić na swoim. Nie tylko on cechował się uporem. Don Kichotowi również nie był on obcy. Nie trzeba szukać daleko przykładów, każdego dnia z uporem maniaka i wytrwałością wmawiał Pansie, że świat jest inny niż on go widzi, a osoby, rzeczy i zjawiska należą w rzeczywistości do innego świata. Do tego, w którym żyje błędny rycerz. Mimo wszystko Pansa troszczy się o swego pana i starał się go nie zasmucać oraz służyć mu swym racjonalnym osądem.

Sanczo i Don Kichot to dwa zupełnie różne charaktery. Są one na tyle kontrastowe, że wymieniając cechę jednego bez zastanowienia można podać cechę drugiego. Wystarczy jedynie znaleźć jej przeciwieństwo. Dotyczy to praktycznie każdej sfery ich życia: pochodzenia, wykształcenia, wyglądy i światopoglądu.

Myślę, że można zaryzykować stwierdzenie, iż jedna postać uzupełnia drugą. Takiemu dualizmowi poznajemy świat opisany w powieści na różnych płaszczyznach. Oczami Don Kichota widzimy świat marzeń i baśni. Giermek natomiast daje nam realistyczny wykładnik tego, co widzi i przeżywa błędny rycerz.