Tadeusz Makowski „Szewc” - opis obrazu, interpretacja

Obraz „Szewc” Tadeusza Makowskiego należy do serii płócien tego artysty przedstawiających reprezentantów różnych zawodów. Oprócz szewca malarz uwiecznił również rybaka, strzelca oraz piekarza. Cykl datowany jest na 1930 rok.

Na pierwszym planie obrazu, o którym mowa, znajduje się rzemieślnik-szewc przy pracy. Jego postać jest pochylona, zgarbiona, co sugeruje jego wysiłek, zmęczenie, może nawet znużenie wykonywaną pracą. Szewc jest siwym, starszym mężczyzną, ma długie wąsy. Jego postać jest jakby wrośnięta w zydel, na którym siedzi – sugeruje to falista linia stołka. Ten zabieg artystyczny może służyć podkreśleniu długoletniej pracy mężczyzny. Ciężką pracę symbolizują również duże, pociemniałe dłonie starego rzemieślnika. Na drugim planie widoczne są sznury, na których wiszą drewniane modele do profilowania butów, tak zwane saboty. Nasuwają skojarzenie z nastroszonymi ptakami siedzącymi na drutach.

Miejsce pracy szewca przypomina celę – bielone, puste ściany i zakratowane małe okienko potęgują uczucie odosobnienia rzemieślnika od reszty świata. W kolorystyce obrazu dominuje biel oraz żółć i delikatny brąz. Wpadające przez okno promienie słoneczne rozświetlają miejsce pracy, a zarazem cały obraz. Zarówno postać szewca, jak i inne kształty na obrazie są zgeometryzowane, lekko kubistyczne, „odrysowane” od siebie grubą kreską.

Tadeusz Makowski przeżył fascynacje kubizmem około 1911 roku, wiele inspiracji czerpał wtedy również od Le Fauconniera. Mimo tego, że potem odszedł od tego stylu, w jego twórczości do końca można było odnaleźć zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form. Makowski na ogół wydobywał z przestrzeni kształt za pomocą światłocienia, po czym obrysowywał go wyrazistym konturem. Krytycy sztuki wskazują, że ta prymitywizująca konwencja miała na celu pogłębienie pierwotności i intymności jego obrazów.