Adam Mickiewicz „Sonety Krymskie” - „Bakczysaraj” - interpretacja i analiza sonetu

„Bakczysaraj” to kolejny z sonetów napisanych przez Adama Mickiewicza zainspirowanego podróżą na Krym. Owa nazwa oznacza dawną stolicę chanów krymskich.

Budowa utworu jest typowa dla gatunku. Dwie pierwsze strofy zawierają cztery wersy, z których każdy liczy po trzynaście sylab. Występują w nich rymy okalające. Kolejna para strof składa się z sześciu wersów (trzy w jednej), także zawierających po trzynaście sylab oraz rymujących się w sposób aba cbc.

„Jeszcze wielka, już pusta Girajów dziedzina!” - na początku utworu pojawia się opis opustoszałego miasta. Poeta pokazuje skalę zniszczenia, jakie ogarnęło dawną stolicę chanów krymskich: „Sofy, trony, potęgi, miłości schronienia, / Przeskakuje szarańcza, obwija gadzina”. W tym opisie upadku pojawia się postać Baltazara. Jest to nawiązanie do Biblii, w której została przedstawiona jego historia. Był to człowiek odrzucający boskie prawa i bezczeszczący świątynie, gdyż wydawał w nich uczty. Pewnej nocy miał sen, w którym niewidzialna ręka pisze tajemnicze wyrazy na ścianie. Sens objaśnił mu Daniel mówiąc, że jego królestwo upadnie i zostanie podzielone na części. W ten sposób podmiot liryczny pokazuje, iż nawet największe imperia mogą upaść. Tak było z królestwem Baltazara, tak było z imperium chanów krymskich.

W drugiej części utworu udajemy się do środka opustoszałego pałacu. Stoi tam fontanna, która sączy „perłowe łzy”. Woda nadal płynie, pomimo upadku i zniszczenia, które są dookoła. Źródło przetrwało chwałę, potęgę a także hańbę. Ostatnia strofa jest pytaniem retorycznym zadawanym przez fontannę. W ten sposób wytwory człowieka zostały skontrastowane z naturą, a ona okazała się trwalsza i bardziej wspaniała, gdyż miasto upadło, a źródło bije nadal.

Sonet Adama Mickiewicza pt.: „Bakczysaraj” jest w pewnym sensie refleksją nad upadkiem wielkich imperiów zbudowanych ręką człowieka. Można odnieść go do Polski, która także przestała istnieć. Poeta w swoim utworze podkreśla nietrwałość ludzkich dokonań, przeciwstawiając im naturę w postaci nadal bijącego źródła.