Józef Czechowicz - biografia, życiorys

Polski poeta dwudziestolecia międzywojennego, urodzony 15 marca 1903 r. w Lublinie. W 1913 r. rozpoczął naukę w jedenastoklasowej szkole elementarnej, lecz po dwóch latach, gdy Lublin zajęli Austriacy, matka przeniosła go do pierwszej powszechnej szkoły polskiej. Ukończył ją z wyróżnieniem w 1917 r. i kontynuował naukę w Seminarium Nauczycielskim. Jako nauczyciel przez krótki czas pracował w Brasławiu i Słobódce, po czym wrócił do Lublina, ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski i zaczął pracować we Włodzimierzu Wołyńskim.

Był współtwórcą magazynu „Reflektor”, w którym zadebiutował „Opowieścią o papierowej koronie” w roku 1923. Przez kolejne lata współtworzył grupę poetycką o tej samej nazwie. W późniejszym czasie pracował jako redaktor dla „Biblioteki Reflektora” oraz dla „Przeglądu Lubelsko-Kresowego”, dla którego tworzył dodatek literacki, a także dla „Nowego Życia”.

Pod koniec lat ’20 ukończył studia z pedagogiki specjalnej i pracował jako dyrektor Lubelskiej Szkoły Specjalnej oraz w Instytucie dla Głuchoniemych i Ociemniałych. W tym czasie związał się z grupą Kwadryga (grupa ta skupiała poetów awangardowych, przeciwnych praktykom artystycznym grupy Skamander, czyli również Tuwima). Poezja Czechowicza charakteryzuje się uproszczoną składnią oraz symboliczno-magiczną koncepcją poetyki. Jego utwory odrealniają świat za sprawą słowa (z którego autor czyni zaklęcie), personifikują zjawiska oraz heroizują postaci, na wzór poezji romantycznej.

Czechowicz był także autorem utworów poświęconych swojemu rodzinnemu miastu – Lublinowi oraz redaktorem w wielu czasopismach literackich. Pracował również dla Polskiego Radia, gdzie zajmował się pisaniem słuchowisk.

Po wydaniu tomu „Dzień jak co dzień” został w 1930 r. nagrodzony wyjazdem do Paryża na stypendium Funduszu Kultury Narodowej. Z powodu choroby oczu musiał jednak wrócić do Polski. W 1932 r. Założył wraz z Armsztajnową lubelski oddział Związku Zawodowego Literatów Polskich, a po przeprowadzce do Warszawy był redaktorem „Płomienia” i „Płomyczka”, a także sekretarzem „Głosu Nauczycielskiego”. Od 1933 r. jego utwory i tłumaczenia były drukowane w „Pionie” i „Kamenie”. Pełnił też funkcję redaktora naczelnego „Miesięcznika Literatury i Sztuki”.

Pracował dla centrali Związku Nauczycielstwa Polskiego, lecz zmuszono go do rezygnacji po ukazaniu się jego poematu „hildur baldur i czas”, który uznano za pochwałę homoseksualizmu. Został wtedy sekretarzem redakcji w „Pionie”. Od 1937 pracował dla „Zwierciadła”, a rok później założył kwartalnik „Pióro”.

Zginął w pierwszych dniach II wojny światowej w czasie bombardowań Lublina, do którego wyjechał wraz z grupą dziennikarzy.