Teofil Lenartowicz - biografia, życiorys

Teofil Lenartowicz był polskim poetą romantycznym żyjącym z XIX wieku. Urodził się w 1822 roku w Warszawie. Śmierć ojca Lenartowicza oraz trudna materialna sytuacja sprawiła, że rodzina musiała przenieść się na prowincję. Ten etap życia wpłynął znacząco na twórczość pisarza.

Jako młodzieniec Teofil wrócił do Warszawy, gdzie po odebraniu edukacji związał się ze środowiskiem Cyganerii Warszawskiej. Współpracował m. in. z Oskarem Kolbergiem czy Romanem Zmorskim. Sytuacja polityczna zmusiła poetę do emigracji; jako uchodźca przebywał w Dreźnie, Berlinie czy Paryżu. Lenartowicz uczestniczył w spiskach konspiracyjnych oraz wykładał literaturę.

Poezja Teofila Lenartowicza ma charakter patriotyczny, w jego utworach występują motywy narodowowyzwoleńcze, a także nawiązania historyczne i elementy folkloru. Wiersze zatytułowane „Kalina” czy „Galary” sprawiły, że o Lenartowiczu zrobiło się głośno w ówczesnym świecie literackim. W 1855 roku zostały wydane dwa tomiki tego poety: „Lirenka” i „Zachwycenie”. W późniejszym okresie opublikowany zostaje także poemat „Gladiatorowie”, który wywołał ostrą dyskusję. Liryki Lenartowicza zostały docenione przez innych poetów; zarówno żyjących w tej samej epoce literackiej, jak i tworzących w epokach późniejszych: jego twórczość docenił poeta romantyczny Cyprian Kamil Norwid oraz Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – poetka powiązana z grupą Skamander.

Drugą płaszczyzną sztuki, którą zajmował się Lenartowicz, było – obok poezji – rzeźbiarstwo. Edukację w tym kierunku rozpoczął w 1860 roku, zafascynowany dziełami renesansowymi  i manierystycznymi. Najważniejszymi rzeźbami stworzonymi przez Lenartowicza są „Głowa Świętego Jana Chrzciciela na misie Herodiady (1869-1871) czy „Rozstrzelania Stanisława Bechiego” z 1882 roku. Tematyka rzeźb Lenartowicza wywodzi się z kręgu kultury chrześcijańskiej oraz jest związana – jak wskazują przytoczone nazwy – z problematyką narodowowyzwoleńczą. 

W 1855 roku Lenartowicz zamieszkał na stałe w Rzymie, pięć lat później przeprowadził się do Florencji, gdzie umarł w 1893 roku. Jego ciało złożono w Krakowie, w Krypcie Zasłużonych na Skałce.