Marek Hłasko - biografia, życiorys

Marek Jakub Hasko urodził się 14 stycznia 1934 w Warszawie. Był synem prawnika Romana i urzędniczki Marii. Kiedy miał trzy lata, jego rodzice rozwiedli się. Rok później ojciec ponownie się ożenił, z Beatą Andrychiewicz. Od roku 1939 do 1944 wraz z matką przebywał w Warszawie. W roku 1940 Marek rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Stolicę opuścił dopiero 2 października 1944 roku, po kapitulacji powstania warszawskiego. W listopadzie, wraz z matką, zamieszkali u jej przyjaciółki – Ireny Kozłowskiej – w Częstochowie. Przebywali tam do marca następnego roku. W tym okresie przeprowadzili się do Chorzowa, a następnie do Białegostoku, gdzie przebywał Kazimierz Gryczkiewicz, przyszły mąż Marii. Pomógł jej znaleźć pracę.

Kazimierz, Maria i Marek przeprowadzili się do Wrocławia, gdzie mieszkali przez cztery lata, do roku 1950. Gryczkiewicz i Maria wstąpili w związek małżeński w roku 1949. W tym czasie Marek rozpoczął naukę w Liceum Techniczno-Teatralnym w Warszawie. Po zakończeniu roku szkolnego wrócił na stałe do rodziny. We Wrocławiu podjął pracę w Stoczni Rzecznej. Następnie ukończył kurs i pracował jako pomocnik kierowcy. Od listopada do grudnia zatrudniony był w Państwowej Centrali Drzewnej „Paged”, gdzie pracował przy zwózce drzewa w Bystrzycy. Rok później rodzina przeniosła się do Warszawy.

Hłasko pracował jako kierowca. Zaczął też myśleć o rozpoczęciu kariery literackiej. W tym samym czasie, kiedy pracował w „Metrobudowie”, był korespondentem „Trybuny Ludu”. Wysłał swoje pierwsze teksty do Związku Literatów Polskich. Wczesną twórczość Hłaski opiniował Igor Newerly. Niestety próby, których się podjął początkujący pisarz, były nieudolne. Bohdan Czeszko wystosował do niego list, w którym przekazał mu krytykę, ale jednocześnie zachęcił do wytężonej pracy, co oznaczało, że dostrzegał w nim potencjał. W 1953 roku Hłasko porzucił pracę, gdyż otrzymał stypendium z ZLP. Był to dla niego czas doskonalenia swoich umiejętności literackich. Nie był to rok stracony, ponieważ zaowocował debiutem: na początku w „Sztandarze Młodych”, gdzie ukazywała się w odcinkach „Baza Sokołowska” (wydana później w całości w „Almanachu Literackim”).

Od roku 1955 Marek Hłasko publikował regularnie swoje opowiadania. Otrzymał za nie nawet Nagrodę Pracy. Zatrudniony został w redakcji „Po prostu”, w którym zamieszczał fragmenty opowiadań i felietony. Rok później, na łamach „Twórczości”, ukazała się „Pętla” i „Ósmy dzień tygodnia”, a także pierwsze wydanie „Pierwszego kroku w chmurach”, nakładem wydawnictwa Czytelnik. Rok później dwa opowiadania wydane w „Twórczości” oraz „Baza ludzi umarłych” zostały zekranizowane.

Twórczość Hłaski była coraz bardziej znana nie tylko w Polsce, ale i na świecie. W roku 1958 jego opowiadania wydane zostały w Tel Awiwie, Budapeszcie i Kopenhadze. W roku następnym „Baza ludzi umarłych” dostępna była dla czytelników w Londynie, Nowym Jorku, Paryżu, a nawet Oslo czy Turynie.

Na początku lat sześćdziesiątych pisarz przebywał w Izraelu, gdzie spotkał swoją przyszłą żonę, Sonję Ziemann. Mimo podjęcia decyzji o ślubie, ciągle myślał o Esther Steinbach, którą (jak sądził) pokochał. Ślub aktorki i pisarza odbył się 20 lutego 1961 roku w Londynie. Małżeństwo rozpadło się w roku 1969.

W grudniu (roku 1962) na łamach „Kultury” ukazała się „Stacja”. Niestety Hłasko podupadł na zdrowiu. Jesienią przebywał w szpitalu. Od listopada do grudnia odbywał karę w więzieniu, a po wyjściu na wolność ponownie trafił do kliniki. Kryzys nie został zażegnany. Będąc w Szwajcarii, ponownie poczuł się gorzej i był hospitalizowany. Był na tyle silny, aby udać się do Jugosławii na spotkanie z matką, jak się okazało, ostatnie. Zmarł w 1969 roku w nocy z 13 na 14 czerwca. Przyczyną zgonu było przedawkowanie środków nasennych i spożycie zbyt dużej ilości alkoholu.