Charakterystyka Pinokia - Carlo Collodi „Pinokio”

Pinokio to drewniany pajacyk wyrzeźbiony przez Dżepetta. Kiedy pojawia się na świecie, jest niegrzeczny, lekkomyślny i egoistyczny. Robi wiele nieprzemyślanych rzeczy, opuszcza na długo dom swego ojca i przeżywa wiele przygód. Jego ciekawska i naiwna natura popycha go w różne, często nieprzyjemne sytuacje. Pinokio musi wiele wycierpieć, zostaje okradziony, napadnięty, powieszony na drzewie, zamknięty w więzieniu, połknięty przez rybopsa, ale każda taka przygoda czegoś go uczy. Z niesfornego pajacyka staje się wreszcie odpowiedzialnym chłopcem, który potrafi dbać o innych i poświęcać się dla nich.

Na samym początku swego życia Pinokio był bardzo niegrzeczny, pierwsze co zrobił, to pokazanie języka Dżepettowi, zerwanie i podeptanie jego kapelusza oraz ucieczka z domu. Zachowanie pajacyka było bardzo krótkowzroczne, ani przez chwilę nie pomyślał o konsekwencjach.  Działał impulsywnie i egoistycznie. Nie martwił się o Dżepetta, kiedy ten został przez niego aresztowany, a jedynie o siebie, bo kiedy został sam zaczął mu doskwierać głód. Czasem też unosił się gniewem, tak było, kiedy nie spodobały mu się mądre rady Gadającego Świerszcza, wtedy złapał za młotek i uderzył w owada. Innym razem nie chciał czekać pod drzwiami domu Wróżki i zniecierpliwiony zaczął w nie kopać, aż padł z wyczerpania.

Pinokio kierował się własną przyjemnością. Kiedy miał na coś ochotę, sięgał po to, a kiedy nie chciało mu się czegoś robić, to nie robił tego. Nie umiał przewidywać konsekwencji swojego zachowania. Kiedy zainteresował go cyrk, szybko sprzedał elementarz, który z takim trudem zdobył dla niego Dżepetto, byle tylko zobaczyć przedstawienie. Nie potrafił oprzeć się pokusie Zabawkonii i zapomniał o obietnicy złożonej wróżce. Pozwalał, by chwilowe przyjemności odciągały jego uwagę od ważnych spraw. Unikał wszelkich nieprzyjemności, nie chciał na przykład wypić lekarstwa, które było gorzkie, choć wiedział, że inaczej nie wyzdrowieje.

Wadą Pinokia jest też zbytnia łatwowierność. Daje się namówić do posadzenia złotych monet w ziemi. Wierzy, że jeśli będzie je podlewał, wyrosną z nich drzewka i zaowocują masą pieniędzy. Jest przy tym bardzo naiwny, ponieważ Lis i Kot już raz go oszukali i zostawili samego w gospodzie. Mimo to, pajacyk uwierzył im po raz kolejny i zakopał pieniądze, pozwalając, by złodzieje raz jeszcze go okradli. Czasem jednak zachowywał się bardzo sprytnie, szybko schował pieniądze pod językiem, dzięki czemu rozbójnicy nie mogli ich znaleźć, zdołał też uciec żandarmom i handlarzowi, który zamierzał sprzedać go na opał.

Pinokio nie był złym chłopcem, mimo swych wad miał dobrą naturę, nie chciał niczyjej krzywdy i żałował swych postępków, które sprowadziły na Dżepetta tyle nieszczęść. I choć miał skłonności do mówienia nieprawdy, miał uczciwe serce, dlatego nie zgodził się na propozycje kun i zawołał gospodarza. Kilka razy próbował się poprawić, obiecywał, że będzie grzeczny, posłuszny i będzie pomagał swemu ojcu. Niestety, wiele razy zapominał o tych obietnicach i ulegał pokusom. Mimo wszystko potrafił kochać i troszczyć się o innych. Śmierć dziewczynki o niebieskich włosach była dla niego bardzo bolesna i długo nad nią płakał. Martwił się o kolegę, który został zraniony, nie chciał go opuścić, nie pozwolił też reżyserowi spalić Arlekina. Pomagał Wróżce, która wydawała się być bardzo chora. Wreszcie odwdzięczył się ojcu za wszystko, co dla niego zrobił. Śmiało rzucił się w fale, by ratować Dżepetta, a potem pomógł mu uwolnić się z brzucha rybopsa. W końcu podjął się pracy, by zapewnić choremu opiekunowi utrzymanie.