Halina Poświatowska „Bądź przy mnie blisko” - interpretacja i analiza wiersza

W twórczości Haliny Poświatowskiej miłość jest siłą, której nie da się pokonać. Trzeba starać się ją pielęgnować i dbać o nią. Dlatego podmiot liryczny jej wiersza rozpoczyna zwrot do ukochanej osoby tymi słowami: „Bądź przy mnie blisko”.

Utwór jest typem liryki inwokacyjnej (zwrotu do adresata). Podmiot liryczny nie ukrywa swoich uczuć, zwraca się do ukochanej osoby bezpośrednio. Prosi o to, aby ta była jak najbliżej, ponieważ tylko wtedy czuje się bezpiecznie. Samotność równa się zimnu oraz świadomości bycia otoczonym przez wielką, bezkresną przestrzeń. To rodzi uczucie małości, świat jest nieuporządkowany, nie ma niczego co trzymałoby go w ryzach. Brak poczucia bezpieczeństwa i chłód przychodzą z zewnątrz. Samotna kobieta (bo za podmiot liryczny utworu możemy uważać kobietę) wystawiona jest na działanie tych niszczycielskich sił.

Pomocne mogą okazać się ramiona ukochanego, które staną się promieniami wszechświata. Dzięki nim wprowadzony zostanie chociaż minimalny porządek. Świat nie będzie wydawał się bezkresnym chaosem, z którego wieje chłodem. Ciepłe i silne objęcie może zapewnić „ja” mówiącemu bezpieczeństwo.

Miłość wiąże się z ciepłem i pewnością. Zimno pochodzi z wielkiej przestrzeni, która otacza podmiot liryczny. Jest to rzeczywistość szczególnie niegościnna i nieprzyjemna. Jednak miłość jest w stanie stworzyć niewielką przestrzeń przyjaznego świata rozciągającego się między ramionami ukochanej osoby. To mikroskopijne względem całego wszechświata miejsce może być bezpieczną przystanią dla przestraszonej duszy.

„Bądź przy mnie blisko” to wiersz, który przedstawia pozytywny aspekt miłości. Nie wiąże jej z kolejnymi dramatami, ale pokazuje, jak wiele dobrego może uczynić jednostce. Może ona być lekarstwem na obcość i niezrozumienie tego świata.