Juliusz Słowacki „Balladyna” - Balladyny rachunek sumienia przed Bogiem. Wypracowanie

Boże, w ciągu mojego życia popełniłam wiele zbrodni. Teraz bardzo ich żałuję i chciałabym móc cofnąć czas, lecz nie jest to możliwe. Pozostaje mi tylko wyznać moje przewinienia i żywić nadzieję na przebaczenie, którego sama sobie nie umiem ofiarować.

Opętana żądzą władzy, popełniłam wiele grzechów. Największym chyba z nich jest morderstwo na własnej siostrze. Alina była kochającą, dobrą dziewczyną, która zawsze się dla mnie poświęcała, a ja odpłaciłam jej w tak zbrodniczy sposób. Tak bardzo chciałam zostać królową. Okłamałam matkę i złamałam jej serce mówiąc, że Alina uciekła z kochankiem. Zabiłam rycerza mego męża Kirkora, ponieważ coś podejrzewał. Później było jeszcze gorzej – coraz trudniej było mi utrzymać moje zbrodnie w sekrecie, zwłaszcza, że na moim czole pojawiła się krwista plama, której niczym nie mogłam zmyć.

Wyprłam się własnej matki, wstydząc się swego niskiego pochodzenia. Zabiłam Grabca, by zdobyć koronę Lecha. Z pomocą Kostryna zabiłam Pustelnika i ruszyłam do ataku na wojska mojego męża, Kirkora. Kostryn zabił go w starciu. Ogarnięta jeszcze silniejszą żądzą władzy, otrułam Kostryna, by nikt już nie przeszkadzał mi w moich planach.

Nie mam prawa żądać przebaczenia, lecz mimo to o nie proszę. Osądzam własne postępowanie i bez chwili wahania skazuję się na śmierć, która i tak nie może odkupić moich zbrodni.