Sztuka grecka, helleńska, rzymska - charakterystyka

Okres starożytności pozostawił po sobie ogromny dorobek zarówno w dziedzinie literatury, ale także sztuki.

Sztuka grecka była zróżnicowana i niejednorodna. Zmieniała się na przestrzeni wieków i wprowadzała nowe formy. Dzisiaj badacze rozróżniają poszczególne etapy w historii greckiej sztuki. Ale istnieją pewne cechy, które są dla niej typowe. Jest to między innymi styl geometryczny. Naczynia, wazy, a nawet małe figurki malowano we wzory geometryczne. Często też takie upiększenia można było zobaczyć w starożytnych świątyniach. W późniejszym okresie ukształtowała się grecka rzeźba, której głównym zadaniem było oddanie pozoru ruchu. Przykładem na to jest między innymi „Dyskobol” Myrona, a także posągi bogów autorstwa Fidiasza. Rozwijało się też malarstwo ścienne, rzemieślnictwo wazowe i rzeźba architektoniczna. W Grecji wykształciły się porządki architektoniczne, czyli style, według których konstruowano budowle. Styl dorycki powstał najwcześniej, około VII-VI wieku p.n.e. Cechowały go ciężkość i surowość. Kolumny były bardzo grube, zwężały się na trzonie. Taki masywny styl stosowany do budowania świątyń, ponieważ zapewniał trwałość i stabilność.

Styl joński odznaczał się lekkością i niesamowitą dekoracyjnością. Kolumna była drobniejsza, a na jej trzonie znajdowały się zdobienia w kształcie listków. Ze względu na urodę tego stylu często stosowano do w świątyniach na cześć bogiń. Natomiast najpóźniejszy styl, koryncki był najbardziej ozdobny i najpiękniejszy. Kolumny w budowlach o tych cechach przypominały trochę te z jońskimi zdobieniami, ale były bardziej bogate i dekoracyjne. Głowica kolumny ma formę kosza, z którego widać delikatne liście.

Okres helleński w sztuce datuje się na III-I wiek p.n.e. Ze względu na rozwój osad i miast skupiano się na konstruowaniu budowli użytkowych, jak domy czy świątynie. Zaczęto tworzyć wspaniałe domy z dziedzińcem otoczonym kolumnami, zwanym perystylem. Wtedy też pojawiła się mozaika, obrazek, który złożony był z małych kamyczków lub kolorowych szkiełek. Mozaika zyskała dużą popularność, można ją było zobaczyć nie tylko w świątyniach, ale też w domach mieszkalnych. Typową cechą sztuki helleńskiej jest pojawienie się orientalizmu. Ludzie inspirowali się dziełami innych cywilizacji, a ich elementy przenosili do Grecji na swoje potrzeby.

W sztuce rzymskiej także można wyróżnić pewne okresy. Najstarszy z ich to czas panowania królów etruskich. Wtedy to tworzono wspaniałe postaci z brązu, osiągające rozmiary prawdziwego człowieka. Zazwyczaj byli to bogowie lub narodowi herosi. Największym osiągnięciem rzymskiej sztuki jest architektura. Na początku Rzymianie przejęli od Greków styl koryncki, a następnie stworzyli własny, kom pozytywny. Wynaleźli cement i nauczyli się wypalania cegieł, co pozwalało na konstruowanie wspaniałych budowli. Powstały wtedy miejsca użyteczności publicznej, takie jak drogi, mosty i akwedukty. Budowano łuki, które pełniły rolę bramy, przygotowanej na powitanie triumfującego bohatera. Rozwijała się też rzeźba rzymska, głownie o tematyce mitologicznej, przedstawiająca bogów i ich losy. Potem powstała płaskorzeźba, ukazująca wydarzenia historyczne. Zaczęto malować portrety.

Sztuka starożytnych ludzi była podstawą do tworzenia kolejnych, wspaniałych dzieł .