Wisława Szymborska „Cebula” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór Wisławy Szymborskiej „Cebula” napisany jest wierszem rymowanym, podzielonym na cztery strofy po osiem wersów każda.

Wiersz rozpoczyna się w dość nietypowy sposób - pierwszy wers jest swego rodzaj eksklamacją, choć pozbawioną wykrzyknika, sprawiającą wrażenie kontynuacji jakiegoś sporu. „Co innego cebula” - zdanie to sugeruje obecność poprzedzającego je wywodu na temat czegoś, co ma charakter od cebuli odmienny. W dalszej części utworu dowiadujemy się, o czym mogła być mowa wcześniej, dochodząc do właściwego przedmiotu rozważań w wierszu, którym cebula jednak okazuje się nie być.

Pierwsza strofa ukazuje nam właściwości cebuli - a mianowicie jej warstwową budowę. Poetka opiewa fakt, że cebula składa się tylko z cebuli; nieważne, ilu warstw ją pozbawimy - w dalszym ciągu zostanie nam cebula i cebula, coraz nowe warstwy cebuli (dopóki oczywiście nie pozbędziemy się całości cebuli).

Szymborska w dość dowcipny sposób omawia ową „cebuliczność” cebuli stwierdzając, że ta bez strachu mogłaby spojrzeć we własne wnętrzności; z całą pewnością nie zobaczyłaby czegoś, co mogłoby ją w jakikolwiek sposób zszokować.

W kolejnych strofach przeciwstawia poetka cebuli człowieka, dowodząc wyższości warzywa nad nami. Człowiek zbudowany jest z wielu różnych elementów, podczas gdy cebula składa się tylko z... cebuli. Na tym właśnie polega jej doskonałość: kolejne warstwy warzywa składają się na byt idealny, podczas gdy złożony z „tłuszczów, nerwów i żył, śluzów i sekretności” człowiek jest tworem zdecydowanie zbyt skomplikowanym, a co za tym idzie - niedoskonałym.