Viktor Hugo - biografia, życiorys

Wiktor Hugo urodził się 26 lutego 1802 roku w Besancon, a dorastał w Paryżu. Jego rodzicami byli Sophie i Joseph Hugo. Ojciec był generałem. Szczęście rodzinne nie trwało długo. Na skutek romansu jego matki, rodzice rozstali się w roku 1813, kiedy chłopiec miał zaledwie jedenaście lat.

Dosyć wcześnie okazało się, że Wiktor nie jest zwyczajnym chłopcem. Zafascynowany literaturą, którą poddawał mu do lektury partner matki, postanowił sam zacząć tworzyć. Pierwsze poważne próby pojawiły się ok. roku 1816. Z tego okresu pochodzi „Chcę być Chateubriandem lub nikim”. Jego zainteresowania wahały się między literaturą a matematyką. Ostatecznie, w roku 1820, zwyciężyła ta pierwsza. Angażował się w tworzenie gazetek, a także brał czynny udział w szkolnym życiu literackim, jakie kwitło w liceum Louis-le-Grand, w którym się uczył. Wtedy powstał zbiór „Ody”.

Hugo nie ograniczał się do jednej formy czy gatunku. Był zarówno doskonałym prozaikiem, jak i poetą. Nadszedł więc czas aby sprawdzić się w roli dramaturga. Pierwszą sztuką, która doczekała się publikacji w roku 1827, był „Cromwell”. Kolejne to np. „Hernani” czy „ Ruy Blas”. Jest autorem wielu zbiorów poezji, np. „Jesienne liście”, „Pieśni o zmroku” oraz powieści, z których jedną jest „Katedra Maryi Panny w Paryżu” lub „Nędznicy”, „Pracownicy morza” czy „Rok dziewięćdziesiąty trzeci”.

Wraz z Juliette Drouet pisali „Księgę rocznicową”. Był to zapis znajomości pary. Zaznaczyć należy, że Hugo uwielbiał kobiety i znany był z tego, że miał wiele kochanek. Nie ujmowało to jednak nic z jego talentu. Sławy, jaką osiągnął w tak krótkim czasie, nie zdołałby przyćmić nawet największy skandal obyczajowy.

Pisarz miał jasno skrystalizowane poglądy co do literatury, którą tworzył. Tak samo było w przypadku polityki. Wychowany w duchu podziwu i szacunku dla monarchii, zwrócił się ku uznaniu rządów demokratycznych. W grudniu 1851 roku, z powodów politycznych, musiał wyjechać z Francji. Udał się zatem do Brukseli. Około dwadzieścia lat później musiał opuścić Belgię. Powodem było wspieranie byłych członków Komuny Paryskiej.

Wiktor Hugo zmarł 22 maja 1885 roku w Paryżu po niemalże dwudziestu latach pobytu na emigracji. Jego śmierć była ciosem dla miasta i świata.